Nec fcelus admittas, fi confoleris amicum: Mollibus et verbis afpera fata leues. Cur, dum tuta times, facis, vt reuerentia talis Fiat in Auguftos inuidiofa Deos? Vidimus, et réfici, non prohibente Ioue. Nec femper laefos, et fine fine, premunt. Iuftitia vires temperat ille fuas. Nuper eam Caefar, facto de marmore templo; Iampridem pofuit mentis in aede fuae. Iuppiter in multos temeraria fulmina torquet, Ex illis mergi pars quota digna fuit? Iudice, dilectus Martis iniquus erit. Cum pereant acie fortiffima quaeque, fub ipfo At, fi forte velis in nos inquirere, nemo eft, Qui fe, quod patitur, commeruiffe neget. Adde, quod exftinctos vel aqua, vel Marte, vel igni, 35 Nulla poteft iterum reftituiffe dies. Reftituit multos, aut poenae parte leuauit' Caefar; et in multis me velit effe precor. An tu, cum tali populus fub Principe fimus, Adloquio profugi credis ineffe metum ? Forfitan haec domino Bufiride iure timeres, Aut folito claufos vrere in aere viros. Define mitem animum vano infamare timore. Saeua quid in placidis faxa vereris aquis? 40 Ipfe ego, quod primo fcripfi fine nomine vobis, 45 Vix excufari poffe mihi videor. Sed pauor attonito rationis ademerat vsum: Cefferat omne nouis confiliumque malis. Fortunamque meam metuens, non vindicis iram, Terrebar Terrebar titulo nominis ipfe mei. Hactenus admonitus memori concede poëtae, Ponat vt in chartis nomina cara fuis. Turpe erit ambobus, longo mihi proximus vfu Si nulla libri parte legare met. Ne tamen ifte metus fomnos tibi rumpere poffit; Verba mihi defunt eadem tam faepe roganti, Taedia confimili fieri de carmine vobis, Quidque petam, cunctos edidiciffe reor. Noftraque quid portet iam noftis epiftola, quamuis Ergo mutetur noftri fententia fcripti, Ne toties contra, quam rapit amnis, eam. Quod bene de vobis fperaui, ignofcite, amici: Talia peccandi iam mihi finis erit. Nec grauis vxori dicar: quae fcilicet in me Haec quoque, Nafo, feres: etenim peiora tulisti. Quam proba, tam timida eft, experiensque parum. Iam tibi fentiri farcina nulla poteft. Ductus ab armento taurus detractat aratrum: Subtrahit et duro colla nouella iugo. Nos, quibus adfueuit fatum crudeliter vti, Ad mala iam pridem non fumus vlla rudes. Venimus in Geticos fines; moriamur in illis, Parcaque ad extremum, qua mea coepit, eat. 20 Spem iuuet amplecti; quae non iuuat irrita femper; Proximus huic gradus eft; bene defperare falutem, Seque femel vera fcire periffe fide. Curan Curando fieri quaedam maiora videmus Vulnera, quae melius non tetigiffe fuit. Mitius ille perit, fubita qui mergitur vnda; Quam fua qui tumidis brachia laffat aquis. Finibus, et terra profperiore frui? Eft tamen vtilius, ftudium ceffaffe meorum: Quam, quas admôrint, non valuiffe preces. Magna quidem res eft, quam non audetis, amici: Sed fi quis peteret, qui dare vellet, erat. Dummodo non vobis hoc Caefaris ira negârit; Fortiter Euxinis immoriemur aquis. Quat EPISTOLA VIII. Maximo. uae tibi, quaerebam, memorem teftantia curam, Dona Tomitanus mittere poffet ager. Dignus es argento, fuluo quoque dignior auro: Sed te, cum donas, ifta iuuare folent. Nec tamen haec loca funt vllo pretiofa metallo. Sed non Sarmatica tinguitur illa manu. Suppofitoque grauem vertice portat aquam. Non hîc pampineis amicitur vitibus vlmus: Nulla premunt ramos pondere poma fuo. Triftia deformes pariunt abfinthia campi, Terraque de fructu quam fit amara docet. Nil igitur tota Ponti regione finjstri, Quod mea fedulitas mittere poffet, erat. Claufa tamen mifi Scythica tibi tela pharetra : 10 15 Hofte Hofte precor fiant illa cruenta tuo. Hos habet haec calamos, hos haec habet ora libellos. Haec viget in noftris, Maxime, Mufa locis. Quae quamquam mififfe pudet, quia parua videntur; Tu tamen haec, quaefo, confule miffà boni. EPISTOLA IX. Bruto. Quod fit in his eadem fententia, Brute, libellis, Carmina nefcio quem carpere noftra refers: Nil nifi me terra fruar vt propiore rogare; Et, quam fim denfo cinctus ab hofte, queri. O quam de multis vitium reprehenditur vnum ! Hoc peccat folum fi mea Mufa, bene eft. Ipfe ego librorum video delicta meorum; Cum fua plus iufto carmina quisque probet. Auctor opus laudat. fic forfitan Agrius olim Therfiten facie dixerit effe bona. Judicium tamen hic noftrum non decipit error; Saepe piget (quid enim dubitem tibi vera fateri ?) Sic animum lento curarum frigore laedit, Atque ita dî mites minuant mihi Caefaris iram, Offaque pacata noftra tegantur humo ; Vt mihi conanti nonnumquam intendere curas; 20 10 IS 20 25 30 318 P. OVID. NAS. EPIST. LIB. III. Vixque mihi videor, faciam quod carmina, fanus; Inque feris curem corrigere illa Getis. Nil tamen e fcriptis magis excusabile noftris, Quam fenfus cunctis paene quod vnus inest. Laeta fere laetus cecini, cano triftia triftis. 35 Conueniens operi tempus vtrumque fuo eft. Quid, nifi de vitio fcribam regionis amarae ? Cum toties eadem dicam, vix audior vlli: Vtque folo moriar commodiore, precer? Verbaque profectu diffimulata carent. 40 Et tamen haec eadem cum fint, non fcribimus îsdem: An, ne bis fenfum lector reperiret eumdem, Vnus amicorum, Brute, rogandus erat? Non fuit hoc tanti; confeffo ignofcite, docti. Vilior eft operis fama falute mea. 45 Denique materiae, quam quis fibi finxerit ipfe, Arbitrio variat multa poëta fuo. Mufa mea eft index nimium quoque vera malorum : 50 Nec liber vt fieret, fed vti fua cuique daretur Litera, propofitum curaque noftra fuit. Poftmodo collectas, vtcumque fine ordine, iunxi: Hoc opus electum ne mihi forte putes. Da veniam fcriptis, quorum non gloria nobis 55 |
