LOCI QUIDAM LUCIANI EMENDATI

ATQUE EXPLANATI
A JOANNE SEAGER, A.B.

BICKNOR. WALLICE IN COMITATU MONUMETHIÆ RECTORE.

:

No. VΙΙΙ.-[Continued from No. ΧΧΧΙV. p. 236.] : IMAGINES. p. 474. [p. 16. Α. ed: Salmur.] μία μεν δή σου, ώ Λυκίνε, καλλιφωνίας αύτη, και ωδής εικών, ώς άν τις επί το έλαττον εικάσειe" σκόπει δε δή και τας άλλας. ου γάρ μίαν, ώσπερ συ δή, έκ πολλών συνθείς επιδείξαι διέγνωκα, ήττον γάρ τούτο, και γραφικών συντελεσθέν, κάλλη τοσαύτα, και πολυειδές τι εκ πολλών αποτελείν αυτό αυτώ άνθαμιλλώμειον, αλλ' αί πάσαι της ψυχής άρεται, καθ' εκάστην εικών μία, γεγράψεται προς το αρχέτυπον μεμιμημένη.- -Post αποτελείν intelligit Grevius διέγνωκα rursus. sed melius videtur legere: ου γάρ μίαν, ώσπερ συ δή, εκ πολλών συνθείς, επιδείξαι διέγνωκα, (ήττον γάρ τούτο, και γραφικών, (ut est in Salmuriensi. “ arte pingendi tantùm valentium, pictorum tantum”] συντελεσθήναι κάλλη τοσαύτα, και πολυειδες τι εκ πολλών αποτελεϊν αυτό αυτό άνθαμιλλώμενον,) αλλ' αι πάσαι της ψυχής άρεται, καθ' εκάστην εικών μία, γεγράψεται προς το αρχέτυπον μεμιμημένη.

IMAGINES. p. 475. (16 E. ed. Salmur.) και δή γεγράφθω πάντα συλλήβδην τα εκ του Ελικώνος αγαθά έχουσα, ουχ ώσπερ η Κλειώ, και η Πολύμνια, και η Καλλιόπη, και αι άλλαι, έν τι εκάστη επισταμένη, αλλά πασών και προσέτι, τα Ερμού, και 'Απόλλωνος.- -Legendum censeo αλλά πασών ΤΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜAΣ ΕΧΕΤΩ και προσέτι τα 'Ερμού και 'Απόλλωνος.

IMAGINES. p. 479. [p. 19. E. Salmur.] και σχεδόν ήδη τέλος σου έχoυσιν αι εικόνες, άπασαν γάρ επελήλυθας την ψυχήν, και τα μέρη επαινών.

Manifeste oportet rescribere, άπασαν γάρ επελήλυθας την ψυχήν, ΚΑΤΑ τα μέρη επαινών.

IMAGINES. p. 480. [20 c. ED. Salmur.] όπερ οι ταπεινοί τάς γνώμας, πάσχουσιν απείροκαλία της τύχης, επειδάν αυτούς η τύχη μηδέν τοιούτον ελπίσαντας, άφνω αναβιβάση ές πτήνον τι, και μετάρσιον όχημα, ου μέ

νουσιν επί των υπαρχόντων, ουδ' αφορώσι κάτω, άλλ' αεί προς το άναντες ! βιάζονται.---Vera lectio απειρoκαλία της Ψυχής. Μendum irrepsit ex similitudine sequentis τύχη.

IMAGINES. p. 481. [p. 21. E. ed. Salmuri] Και ούτως, ώ Πολύστρατε, γιγνέσθω. αξία γαρ, ου το σώμα μόνον, ώσπερ η Ελένη, καλή ουσα, καλλίων δε και έρασμιωτέρα υπ' αυτών την ψυχήν σκέπουσα. Est qui scribit καλλίω δε και έρασμιωτέραν υπ' αυτών την ψυχήν σκέ

Verum quo το αυτών referre possumus ? Sana Scriptura (quanquam Solano, Gesnero, et Reitzio αόρατος) est καλλίω δε και ερασμιωτέρα (accus. plural.) υπ' αυτήν την ψυχήν σκέπουσα.

IMAGINES. p. 483. [22. D. ed. Salmur.] Μονιμωτέρα γούν (ή εικών) των 'Απελλού, και Παρρασίου, και Πολύγνώτου γένοιτ' άν, και αυτή

πούσα.

« εί χρή

, fic

&

εκείνη παρά πολύ των τοιούτων κεχαρισμένη, όση μη ξύλου, και κηρού και χρωμάτων πεποίηται, αλλά ταϊς παρά μουσών επινοίαις είκασται, &c.

Malim μονιμωτέρα γούν τών Απελλού, και Παρασίου, και Πολυγνώτου γένοιτ' αν αύτη: ΚΑΤ' ΕΚΕΙΝΟ παρά πολύ των τοιούτων μάλλον κεχαρισμένη, όσο μη ξύλου, και κηρού και χρώματων πεποίηται.

PRO IMAGINIBUS. p. 489. [28. D. Salmur.] και εαυτήν ούν το μεν πλάσμα σου επαινείν, και την επίνοιαν των εικόνων, μη γνωρίξειν δε την ομοιότητα. Forsitan την ΕΥνοιαν.

PRO IMAGINIBUS. p. 489. [28. D. Salmur.] μη γάρ είναι των τηλεκούτων αξίαν, μηδέ εγγύς ότι μή δε άλλην τινά γυναϊκά γε ούσαν.-Non dubito legendum esse: μη γαρ είναι των τηλικούτων άξίαν, μηδε εγγύς ΤΙ· μηδέ άλλην τινά, γυναικά γε ούσαν. Damascius apud Suid. ν. Oδαίναθος. Μάλιστα δε χαλεπόν, και ΕΓΓΥΣ ΤΙ αδύνατον είναι, περί θεών τι λέγειν ή φρονείν ανθρώπους όντας.

PRO IMAGINIBUS. p. 490. [29. E. ed. Salmur.] και συγγνώμη εί γυναικείόν τι έπαθε. καίτοι εί χρή ταληθές ειπείν, και αυτό εμοί τοιουτόν τι είπειν έδοξε.-Gesnerus rejicit τοιούτον. rejiciendum potius είπείν,

. ; ut sit και αυτό εμοί τοιούτόν τι έδοξε. Geminavit το ΕΙΠΕΙΝ, ταληθές ειπείν,” -τοιούτόν τι είπείν,-incuria librarii.

PRO IMAGINIBUS. p. 491. [29. E. ed. Salmur.] το μεν γαρ πρώτον ακούων, ουδέν έπλημμελήσα ενορών τοϊς γεγραμμένοις, έπει δε εκείνη έπεσημήνατο, και αυτός άρχομαι τα όμοια γιγνώσκειν περί αυτών.

Reponunt Guietus, Solanus, Gesnerus, ουδέν πλημμέλημα ενεωρών. Cogitaveram, ουδέν ΕΠΕΤΙΜΗΣΑ, ενορών, κ. τ.λ.

PRO IMAGINIBUS. p. 600. [39. A. ed. Salm.] διομόσαιτο δ' αν και τον Κροίσου υιόν όξνηκοώτερον είναι του Μελάμποδος, και τον Ιφνέα οξύτερον δεδορκέναι του Λυγκέως, ήνπερ μόνον κερδάναι τι ελπίση επί το ψεύσματι. ο δέ γε αυτό τούτο επαινών, ουχ όπως ουδ' αν ψεύσαιτό τι, ή προσθείη των μη δε όλως προσόντων τα δ' υπάρχοντα αυτά φύσει αγαθά, κάν, μη πάνυ μεγάλα ή, παραλαβών, επηύξησε, και μείξω απέφηνε. οδέ γε

atrò TOūTO étaivūv vertitur a Gesnero, qui id ipsum quoque facit ut laudat. verbis, me judice, sensum του αυτό τούτο haud assequentibus. αυτό τούτο επαινών est, Ita laudans ut vere laudare dicatur ; Legitime, vere, juste laudans. Vid. Toup. in Fragmenta Longini. sect. 5. Praeterea legendum, oδέ γε αυτό τούτο επαινών, ουχ ΟΥΤΩΣ (ποιεί puta) ουδ' αν ψεύσαιτό τι, ή προσθείη των μη δε όλως προσόντων.

PRO IMAGINIBUS. p. 502. [p. 40. E. ed. Salmur.] éyè yàp ei uév τινα άμορφον ούσαν έφην το εν Κνίδω αγάλμασι ομοίαν, γόης άν, και του Κυναίθου κολακικώτερος όντως νομιξοίμην. ει δέ τοιαύτην υπάρχουσαν, οίαν πάντες ίσασιν, ου πάνυ εκ πολλού διαστήματος ήν το τόλμημα. Ut sit Cynæthi cum Luciano hæc collatio, von, ut nunc, veritatis rei cum laudibus a Luciano scriptis, pone post tólunua notam interrogationis.

PRO IMAGINIBUS. p. 504. [42. E. ed. Salmur.] επί μέντοι του 'Αγαμέμνονος, όρα όσην αυτός φειδώ εποιήσατο των θεών, και ώς έταμιεύσατο τας εικόνας ες το σύμμετρον, ώς όμματα μέν φησι, και κεφαλήν ίκελον αυτόν είναι το Διά, το "Αρεί δε, την ξώνην, στέρνον δε, το Ποσειδώνι,

VOL. XVIII. Cl. Jι. ΝΟ. ΧΧΧV. D

a

---ώς potest esse Narm ; potest esse Ut, Quemadmodum, quomodo; sed malim, “ΟΣ όμματα μέν φησι και κεφαλήν, κ.τ.λ.

ToXARIS. p. 510. [48. E. ed. Salmur.] ούτω μέγα τόλμημα τολμήσαι, και τοσούτον από της αυτών απέραντας, εκπλεύσαι εις τον πόντον, απείρατον έτι τοις "Ελλησιν όντα, πλήν μύνων των επί της αργούς ες την Κολχίδα στρατευσάντων, μη καταπλαγέντας, μήτε τους μύθους τους εν αυτώ, μήτε την προσηγορίαν καταδείσαντας.-Num, μήτε τους μύθους τους επ' αυτώ ? « DE illo."

ToXARIS. p. 517. [55. E. ed. Salmur.] ούτω νύν ποιώμεν. τους μεν παλαιούς φίλους άτρεμείν εάσωμεν, εί τινας ή ημείς, ή υμείς, των πάλαι καταριθμείν έχομεν, επεί κατά γε τούτο πλεονεκτοίτε άν, πολλούς, και αξιοπίστους μάρτυρας τους ποιητές παρεχόμενοι, την 'Αχιλλέως, και Πατρόκλου φιλίαν, και την Θησέως, και Πειρίθου, και την άλλην εταιρείας, έν καλλίστοις έπεσι και μέτρους ραψωδούντας. ολίγους δέ τινας προχειρισάμενοι των καθ' ημάς αυτούς, και τα έργα αυτών διηγησάμενοι. Omnia ab επεί κατά γε τούτο, usque ad ραψωδούντας, sunt παρένθετα, et proinde signis includenda. Deinde pro #poxeuploájevou scribendum προχειρισΩΜΕΘΑ.

ToXARIS. p. 522. [p. 61. C. ed. Salmur.] και έπει ήσθετο πονήρως έχοντα, και διάβροχον ήδη τω έρωτα, και τακερόν γεγενημένον, άλλο επί τούτοις επενόει, και τον άθλιον απώλλυε. κύειν τε γάρ εξ αυτού σκήπτεται. Inserendum “O. άλλο επί τούτοις επενόει, ο και τον αθλιόν απώλλνε.

ToxARIS. p. 557. [p. 65. E. ed. Salmur.] πλείν μεν γαρ έφη εξ Ιταλίας 'Αθήναξε περί δύσιν πληϊάδος, συλλογιμαίους τινάς ανθρώπων κομίζων, εν δε τούτοις, είναι τον Ευθύδικον. και μετ' αυτού Δάμωνα τον Χαλκιδέα, και τούτον εταίρος αυτού.

Ejecto articulo, interpungendum, και μετ' αυτού Δάμωνα, Χαλκιδέα και τούτον, εταίρος αυτού. precessit, άκουε τοίνυν και άλλον, ώ Τόξαρι, Ευθύδικον τον χαλκιδέα.

ToXARIS. p. 538. [76. Α. ed. Salmur.] εδέδετο ούν ο άθλιος 'Αντίφιλος πολύν ήδη χρόνον, απάντων, όσοι ήσαν κακουργοί εν τώ δεσμωτηρίω, μιαρώτατος είναι δοκών. και ο επί των δεσμών αιγύπτιος δεισιδαίμων άνθρωπος, φετο χαριείσθαι, και τιμωρήσειν τω θεώ, βαρύς το 'Αντιφίλη έφεστώς.

“ Cur Solanus varietatem quæsierit nescio ;" inquit Reitzius.— Invenire ο επί των ΔΕΣΜΙΩΝ forsitan speraverat Solanus. Istam certe lectionem veram esse puto.

ToXARIS. p. 545. [83. E. ed. Salmur.] και όπερ υμείς εν τοις γάμοις, τούτο ημείς επί των φίλων ποιεϊν αξιούμεν, επιπολυ μνηστευόμενοι, και πάντα όμoύ πράττοντες, ως μη διαμαρτάνοιμεν της φιλίας, μη δε απόβλητοι δόξωμεν είναι.

Rectius διαμαρτάνΩμεν.

ToXARIS. ν. 548. [p. 86. E. ed. Salmur.] και οι μεν Σαυρομάται, διηρμένοι τους άκοντας, ώρμησαν επ' αυτόν, ως κατακεντήσοντες.- -Proinde quasi de bubulcis, boves agentibus, loquatur Lucianus !_Scripsit procul dubio : ως ΚΑΤΑΚΟΝΤΙΣΟΝΤΕΣ. vid. Νον. Ed. Thes. Η. Steph.

ToXARIS. p. 552. [p. 90. E. ed. Salmur.] επειδάν δε παύσωνται δειπνούντες, αιτήσαντα φιάλην, επισπείσαι κατά της τραπέζης, και μνηστεύεσθαι την παιδα, πολλά επαινούντα εαυτών, ώς τις ή γένους, ή πλούτου, ή δυνάμεως έχοι.---ώς τις pro όστις, quod habent alie eld., est ex

, ., conjectura Gesneri. idem conjeceram ipse, et conjecturæ confirmande causa, que sequuntur exempla in scliedis descripseram, προς κυβερνήτην περί της νεώς τε και των ναυτών μή τα όντα λέγοντα, όπως η αυτός ή τις των ξυνναυτών πράξεως έχει. Ρlato De Republica. p. 392. Ι. 48. Εd. Βasil. Prim. είθ' όν οράτε εκ προαγωγής όνθ' υμίν φίλον, και όπως αν υμάς δύνασθαι νομίση, ούτω προς υμάς ευνοίας έχοντα, τούτον οίεσθε δεϊν ισχυρόν ποτ' εάσαι γενέσθαι; Dermosth. κατά 'Αριστοκράτ. p. 678. 1. 21. παραλαμβάνων κάθιξε αυτούς κατά την αξίαν έκαστον, ως αν ύλης ή τέχνης έχη. Lucian. in Jove. Traged. p. 193. Ed. Salmur. ουκ εκ διανομής τινος ή τάξεως, αλλ' ώς έκαστος ετοιμότητος ή βουλήσεως έσχε, τών χωρίων καταλαμβανομένων. Ρlutarch. in Camillo, p. 264. Ed. H. Steph. ώς oύν έκαστος ποδών είχε και ρώμης, καταδραμόντες επί την θάλασσαν, και καταβαλόντες εαυτούς προσενέχοντο ταίς ναύσι. Ρlutarch. in Mario, p. 780. Ed. H. Steph. vid. et Ρlutarch. in Sylla, p. 857. 1. 13. Ed. H. Steph. in Agesilao, p. 1104. I. 18. in Bruto, p. 1815. 1. 29.

ToXARIS. p. 559. [p. 100. D. ed. Salmur.] και o Ευβίοτος ου μετά πολύ και ούτος εισέπεσεν, άγων πανδημεί μεν τους Έλληνας, 'Αλανούς δε, και Σαυρομάτας, επικλήτους εκάτερους δισμυρίους.

Malim και o Ευβίοτος ου μετά πολύ και ΑΥΤΟΣ εισέπεσεν.

ToxARIS. p. 565. [p. 107. E. ed. Salmur.] νύκτωρ δε καθευδόντων, έτυχον γάρ έν υπερώω τινί κατοικούντες, πυρκαϊά μεγάλη εξανίσταται, και πάντα περιεκλείετο, και περιείχεν η φλόξ απανταχόθεν την οικίαν.

Magis arrideret kai távra Tepiekuiero, Et omnia flammis involvebantur. Non clausa fuisse omnia, ex egressu Abauchæ, uxorisque et liberorum, apparet.

ASINUs. p. 569. [112. A. ed. Salmur.] εγώ δε κόπτω προσελθών την θύραν, και μόλις μεν, και βραδέως, υπήκουσε δ' ούν ή γυνή είτα και προσήλθεν. εγώ μεν ηρόμην εί ένδαν είη ο "Ιππαρχος.

Malinn είτα και προήλθεν.

ASINUs. p. 579. [121. Β. ed. Salmur.] και ήν πολλή μεν εν τούτο τρυφή ώστε της εις την Λαρίσσαν οδού παντάπασιν επιλελήσμην. και ποτε επί νούν μοι ήλθεν ες το μαθείν ών ένεκα ήλθον.--Interponendum puto μόλις: και ΜΟΛΙΣ πότε επί νούν μοι ήλθεν το μαθείν ών ένεκα ήλθον.

ASINUs. p. 579. [121. C. ed. Salmur.] δείξόν μοι μαγγανευούσαν ή μεταμορφουμένην την δέσποιναν πάλαι γάρ της παραδόξου ταυτής θέας επιθυμώ. μάλλον εί τι συ οίδας, αυτή μαγγανεύσον, ώστε φανήναι μου άλλην έξ άλλης όψιν.

Male abest particula δέ. μάλλον ΔΕ εί τι συ οίδας αυτή μαγγανεύ

AstNus. p. 580. [123. A. ed. Salmar.] είτα κιβώτιον άδρών άνοιξάσα, πάνυ πολλάς έχον πυξίδας εν αυτώ, ένθεν αναιρείται, και προσφέρει μίαν.

σον.

Legendum Apopépet, quod legisse videtur Gesnerus cum reddiderit promit; nisi forte #poopépei significat, Naribus admovet ; quo sensu a poopépetal potius dixisset Lucianus.

REMARKS ON
The Similarity of Worship, that prevailed in different

parts of the Pagan World.
Part V.-[Concluded from No. XXXII. p. 213.)

W

But let us return from this digression :-Meyrick, as before instanced, conceives, that besides the great Huon, or Supreme Being, the Druids possessed some obscure ideas of a triple personality in God's essence, like the Indians and other pagans ; and many critics have imagined such to have been the original allusion of the bardic Triads. But it is clear that although Hu himself was but a colonist, in process of time divine honors were ascribed to him. With the etymology of his name we shall not bewilder ourselves, as etymology has, in many instances, corrupted history; although it is worthy of remark, that the Arabic gas (as Chardin has well observed) is continually repeated by the sufis and derveeshes, to express the essential name of God: “ Ils se prennent par la main, et tournent en branlant la tête, et criant de toute leur force, l'un à l'autre, Hou, Hou, c'est-à-dire, Dieu, ou l'Etre par soi.” This same pronoun also occurs in an emphatic manner in the Hebrew Bible, and the Sanskrit writers likewise use the pronoun Sah, precisely according with the god of the Arabs, in this sense. According to Mr. Davies, the Celtic' Hu signifies an overlooker.

Those, who have investigated the Gothic rites, have discerned a close similarity with several parts of the Celtic superstition, and it may be worth while to adduce Sir Wm. Jones's words concerning Odin : “ The Scythian or Hyperborean doctrines and mythology may also be traced in every part of these eastern regions ; nor cant we doubt, that Wód or Oden, whose religion, as the Northern

* We find Hava in Sanskritä, and 30PIT in Cophtic.