Ein Beitrag zur Geschichte des StoicismusBreitkopf und Härtel, 1878 - 60 pàgines |
Altres edicions - Mostra-ho tot
Passatges populars
Pàgina 54 - Sepone in praesentia, quae quibusdam placent, unicuique nostrum paedagogum dari deum, non quidem ordinarium, sed hunc inferioris notae ex eorum numero, quos Ovidius ait
Pàgina 51 - Alteram autem adfert rationem, nihil esse quod doleat, quin id aegrum esse quoque possit; quod autem in morbum cadat, id etiam interiturum: dolere autem °° animos, ergo etiam interire.
Pàgina 24 - Omne quod est, corpus est sui generis. Nihil est incorporale, nisi quod non est. Advers. Praxeam, c. 7 : Quis enim negabit Deum corpus esse, etsi Deus spiritus est? Spiritus enim corpus sui generis in sua effigie.
Pàgina 25 - ... credendum esse dicebat. E quo sensibus etiam fidem tribuebat, quod, ut supra dixi, comprehensio facta sensibus et vera esse illi et fidelis videbatur, non quod omnia quae essent in re comprehenderet, sed quia nihil quod cadere in earn posset relinqueret, quodque natura quasi normam scientiae et principium sui dedisset unde postea notiones rerum in animis imprimerentur...
Pàgina 18 - Il est donc impossible de soulever ici aucune question de race et de rechercher quel sang coulait dans les veines de celui qui a le plus contribué à effacer dans l'humanité les distinctions de sang. Il sortit des rangs du peuple.
Pàgina 60 - ... emperors, whose characters and authority commanded involuntary respect. The forms of the civil administration were carefully preserved by Nerva, Trajan, Hadrian, and the Antonines, who delighted in the image of liberty, and were pleased with considering themselves as the accountable ministers of the laws. Such princes deserved the honour of restoring the republic, had the Romans of their days been capable of enjoying a rational freedom.
Pàgina 53 - Esse inferos Zeno stoicus docuit, et sedes piorum ab impiis esse discretas, et illos quidem quietas ac delectabiles incolere regiones, hos vero lucre poenas in tenebrosis locis atque in coeni voraginibus horrendis; comp. also Virg. Aen. VI. 735 — 751. P. 99. a Diog. Laert. VII, i. 52, 53, ri opoXoyo-j/tivMS TJJ jtaii Cj».
Pàgina 56 - Schwarz wird die Sonne, die Erde sinkt ins Meer, Vom Himmel schwinden die heitern Sterne. Rauch und Feuer rasen umher. Die heiße Lohe beleckt den Himmel.
Pàgina 56 - ... cum tempus advenerit, quo se mundus renovaturus exstinguat, viribus ista se suis caedent et sidera sideribus incurrent et omni flagrante materia uno igne quicquid nunc ex disposito lucet, ardebit.
Pàgina 53 - ... integer ille nihilque in terris relinquens sui fugit et totus excessit; paulumque supra nos commoratus, dum expurgatur et inhaerentia vitia situmque omnem mortalis aevi excutit, deinde ad excelsa sublatus inter felices currit animas.