Nec cum Fortuna mens quoque verfa mea est. Illa quies animo, quam tu laudare folebas, Ille vetus folito perftat in ore pudor. Sic ego fum longe, fed hic, vbi barbarus hoftis, Vt fera plus valeant legibus arına, facit; 90 Rem queat vt nullam tot iam, Graecine, per annos 95 Hoc facit, vt mifero faueant adfintque Tomitae ; Haec quoniam tellus teftificanda mihi est. Illi me, quia velle vident, difcedere malunt: 100 Nec mihi credideris: exftant decreta, quibus nos Neu defit pars vlla domus; ftat vterque nepotum: Hic auiae lateri proximus, ille patris. 110 His ego do toties cum ture precantia verba, Eöo quoties furgit ab orbe dies. Tota, licet quaeras, hoc me non fingere dicet, Officii teftis, Pontica terra, mei. Pontica me tellus, quantis hac poffumus ora, 115 Natalem ludis fcit celebrare Dei. Nec minus hofpitibus pietas eft cognita talis, Mifit in has fi quos longa Propontis aquas. Is quoque, quo laeuus fuerat fub Praefide Pontus, Audierit frater forfitan ifta tuus. 120 Fortuna eft impar animo, talique libenter Exiguas carpo munere pauper opes. Nec veftris damus haec oculis, procul vrbe remoti : Contenti tacita fed pietate fumus. Et tamen haec tangent aliquando Caefaris aures. 125 Nil illi, toto quod fit in orbe, latet. Tu certe fcis hoc Superis adfcite, videsque, Caefar; vt eft oculis fubdita terra tuis. Tu noftras audis inter conuexa locatus Sidera, follicito quas damus ore, preces. Perueniant iftuc et carmina forfitan illa, Quae de te mifi coelite facta nouo. Auguror his igitur flecti tua numina, nec tu Immerito nomen mite Parentis habes. Hic mihi Cimmerio bis tertia ducitur aeftas Ecquos tu filices, ecquod, cariffime, ferrum Iactatus dubio per duo luftra mari. An graue fex annis pulchram fouiffe Calypfo, Curuet vt impulfos vtilis aura finus, Nec bene cantantes labor eft audiffe puellas; Hos ego, qui patriae faciant obliuia, fuccos Parte meae vitae, fi modo dentur, emam. Nec tu contuleris vrbem Laeftrygonis vmquam Gentibus, obliqua quas obit Ifter aqua. Nec vincet faeuum Cyclops feritate Phyacen: Qui quota terroris pars folet effe mei! Scylla feris trunco quod latrat ab inguine monftris ; 25 Heniochae nautis plus nocuere rates. Nec potes infeftis conferre Charybdin Achaeis; Ter Ter licet epotum ter vomat illa fretum. Qui quamquam dextra regione licentius errant; Securum latus hoc non tamen effe finunt. Hic agri infrondes hic fpicula tincta venenis: Hic freta vel pediti peruia reddit hiems. Et quae praecipuum fidera frigus habent. At Notus, aduerfo tepidum qui fpirat ab axe, Eft procul; et rarus languidiorque venit. Adde, quod hic claufo mifcentur flumina Ponto, Vimque fretum multo perdit ab amne fuam. Huc Lycus, huc Sagaris, Peniusque, Hypanisque, Calesque Partheniusque rapax, et voluens faxa Cynapes Labitur; et nullo tardior amne Tyras. Et tu, femineae Thermodon cognite turmae ; Quique duas terras Afiam Cadmique fororem Separat, et curfus inter vtramque facit. Innumerique alii, quos inter maximus omnes Cedere Danubius fe tibi, Nile, neget. Copia tot laticum, quas auget, adulterat vndas: 30 35 40 Nec patitur vires aequor habere fuas. 60 Quin etiam ftagno fimilis, pigraeque paludi, Caeruleus vix eft, diluiturque color. Innatat vnda freto dulcis, leuiorque marina est; Quae proprium mixto de fale pondus habet. Si Si roget haec aliquis, cur fint narrata Pedoni, Quidue loqui certis iuuerit ifta modis ; In mediis nec nos fenfimus effe Getis. Quemque refers, imitere virum. vetat ille profecto Tranquilli comitem temporis effe fidem. Qui quamquam eft factis ingens, et conditur a te Eft tamen ex illo nobis imitabile quiddam, Inque fide Thefeus quilibet effe poteft. Quis labor eft, puram non temeraffe fidem? Non eft, quod lingua dicta querente putes. EPISTOLA XI. Gallio, crimen erit vix excusabile nobis, Carmine te nomen non habuiffe meo. Gallioni. Tu quoque enim (memini) coelefti cufpide facta Senfiffes vltra, quod quererere, nihil! Sed neque prudentem folari ftultior aufim, Verbaque doctorum nota referre tibi : Finitumque tuum, fi non ratione, dolorem Ipfa iam pridem fufpicor effe mora. Dum tua peruenit, dum litera noftra recurrens Y 65 70 75 BO 10 15 Tot Tot maria ac terras permeat, annus abit. Temporis officium folatia dicere certi eft: Dum dolor in curfu eft, dum petit aeger opem. At cum longa dies fedauit vulnera mentis; Intempeftiue qui fouet illa, nouat. Adde quod (atque vtinam verum tibi vénerit omen ! ) Que EPISTOLA XII. Tuticano. uo minus in noftris ponaris, amice, libellis, Aft ego non alium prius hoc dignarer honore: Quaque meos adeas, eft via nulla, modos. Et pudeat, fi te, qua fyllaba parte moratur, Artius adpellem, Tuticanumque vocem. Fiat vt e longa fyllaba prima breuis. Ridear et merito pectus habere neger. 20 10 15 Haec mihi cauffà fuit dilati muneris huius, Quod meus adiectó foenore reddet ager; Teque canam quacumque nota: tibi carmina mittam, 20 Perque tot annorum feriem, quot habemus vterque, Tu bonus hortator, tu duxque comesque fuifti, Saepe ego correxi fub te cenfore libellos; Saepe tibi admonitu facta litura meo eft: Dignam Maconiis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae. 25 |