Hactenus acta tibi poffum memoranda referre: Hactenus et memini: nec mens mea cetera fenfit. Quae poftquam rediit, alium me corpore toto, Ac fueram nuper, nec eumdem mente, recepi. Hanc ego tum primum viridem ferrugine barbam, Caefariemque meam, quam longa per aequora verro, Ingentesque humeros, et caerula brachia vidi, Cruraque pinnigero curuata nouiffima pifce.
Quid tamen haec fpecies, quid Dîs placuiffe marinis, Quid iuuat effe Deum, fi tu non tangeris iftis? Talia dicentem, dicturum plura, reliquit Scylla Deum. furit ille, irritatusque repulfa
Prodigiofa petit Titanidos atria Circes.
P. Ouid. Naf. Opera. Tom. II.
Iamque Giganteis iniectam faucibus Aetnen, Aruaque Cyclopum, quid raftra, quid ufus aratri Nefcia, nec quidquam iunctis debentia bubus, Liquerat Euboïcus tumidarum cultor aquarum : Liquerat et Zanglen, aduerfaque moenia Rhegi, Nauifragumque fretum, gemino quod litore preffum Aufoniae Siculaeque tenet confinia terrae. Inde, manu magna Tyrrhena per aequora lapfus, Herbiferos adiit colles, atque atria Glaucus Sole fatae Circes, variarum plena ferarum. Quam fimul adfpexit; dicta acceptaque falute, Diua, Dei miferere, precor: nam fola leuare
Tu potes hunc, dixit, (videar modo dignus) amorem. Quanta fit herbarum, Titani, potentia nulli,
Quam mihi, cognitius, qui fum mutatus ab illis. Neue mei non nota tibi fit cauffa furoris ; Litore in Italico, Meffania moenia contra, Scylla mihi vifa eft. pudor eft promiffa, precesque, Blanditiasque meas, contemtaque verba referre. At tu, fiue aliquid regni eft in carmine; carmen Ore moue facro: fiue expugnacior herba eft; Vtere tentatis operofae viribus herbae.
Nec medeare mihi, fanesque haec vulnera mando:
partem ferat illa caloris.
Fineque nil opus eft. At Circe (neque enim flammis habet aptius ulla Talibus ingenium; feu caufa eft huius in ipfa ; Seu Venus indicio facit hoc offenfa paterno) Talia verba refert: Melius fequerere volentem, Optantemque eadem, parilique cupidine captam. Dignus eras: ultro poteras certeque rogari:
Et fi fpem dederis, mihi crede, rogaberis ultro. Neu dubites, abfitque tuae fiducia formae. En ego, cum Dea fim, nitidi cum filia Solis,
Carmine cum tantum, tantum cum gramine poffim; Vt tua fim, voueo. fpernentem fperne: fequenti
Redde vices: vnoque duos vlcifcere facto.
Talia tentanti, Prius, inquit, in aequore frondes,
Glaucus, et in fummis nafcentur montibus algae ; Sofpite quam Scylla noftri mutentur amores. Indignata Dea eft: et laedere quatenus ipfum
Non poterat, nec vellet amans; irafcitur illi,
Quae fibi praelata eft: Venerifque offenfa repulfa,
Protinus horrendis infamia pabula fuccis
Conterit et tritis Hecateïa carmina mifcet:
Caerulaque induitur velamina: perque ferarum Agmen adulantum media procedit ab aula: Oppofitumque petens contra Zancleïa faxa Rhegion ingreditur, feruentes aeftibus undas: In quibus, ut folida, ponit vestigia, ripa; Summaque decurrit pedibus fuper aequora ficcis. Paruus erat gurges, curuos finuatus in arcus, Grata quies Scyllae: quo fe referebat ab aeftu Et maris et coeli, medio cum plurimus orbe Sol erat, et minimas a vertice fecerat umbras: Hunc Dea praeuitiat; portentiferifque venenis Inquinat. hic fufos latices radice nocenti Spargit et obfcurum verborum ambage nouorum Ter nouies carmen magico demurmurat ore. Scylla venit; mediaque tenus defcenderat aluo; Cum fua foedari latrantibus inguina monftris
Adfpicit: ac primo non credens corporis illas Effe fui partes, refugitque, abigitque, timetque Ora proterua canum. fed quos fugit, attrahit una. Et corpus quaerens femorum, crurumque, pedumque, Cerbereos rictus pro partibus inuenit illis.
Statque canum rabies: fubiectaque terga ferarum Inguinibus truncis, uteroque exftante, cohaerent.
Fleuit amans Glaucus: nimiumque hoftiliter ufae Viribus herbarum fugit connubia Circes.
Scylla loco manfit: cumque eft data copia primum, In Circes odium fociis fpoliauit Vlyxen.
Mox eadem Teucras fuerat merfura carinas;
Ni prius in fcopulum, qui nunc quoque faxeus exftat, Transformata foret. fcopulum quoque nauita vitat.
Hanc ubi Troianae remis auidamque Charybdin Euicere rates; cum iam prope litus adeffent Aufonium, Libycas vento referuntur ad oras. Excipit Aenean illic animoque domoque, Non bene difcidium Phrygii latura mariti, Sidonis: inque pyra, facri fub imagine facta, Incubuit ferro: deceptaque decipit omnes. Rurfus arenofae fugiens noua moenia terrae. Ad fedemque Erycis, fidumque relatus Aceften, Sacrificat; tumulumque fui genitoris honorat. Quasque rates Iris Iunonia paene cremarat, Soluit et Hippotadae regnum, terrasque calenti
Sulfure fumantes, Acheloïdumque relinquit Sirenum fcopulos, orbataque praefide pinus
Mifit in has fedes. nec non prius abftulit ufum Verborum, et natae dira in periuria linguae. Poffe queri tantum rauco ftridore relinquit.
Has ubi praeteriit, et Parthenopeïa dextra Moenia deferuit; laeua de parte canori Aeolide tumulum, et loca foeta paluftribus vluis Litora Cumarum, viuacisque antra Sibyllae Intrat: et, ut manes adeat per Auerna paternos, Orat. at illa diu vultus tellure moratos Erexit: tandemque Deo furibunda recepto, Magna petis, dixit, vir factis maxime, cuius Dextera per ferrum, pietas fpectata per ignes. Pone tamen, Troiane, metum: potiere petitis: Elyfiasque domos, et regna noviffima mundi Me duce cognofces, fimulacraque cara parentis. Inuia virtuti nulla eft via. dixit: et auro Fulgentem ramum filua Iunonis Auernae Monftrauit: iuffitque fuo diuellere trunco. Paruit Aeneas: et formidabilis Orci
Vidit opes, atauosque fuos, umbramque fenilem
Magnanimi Anchifae: didicit quoque iura locorum; Quaeque nouis effent adeunda pericula bellis. Inde ferens laffos auerfo tramite paffus,
Cum duce Cumaea fallit fermone laborem.
Dumque iter horrendum per opaca crepufcula carpit; Seu Dea tu praefens, feu Dis gratiffima, dixit; Numinis inftar eris femper mihi: meque fatebor
Muneris effe tui: quae me loca mortis adire, Quae loca me vifae voluifti euadere mortis. Pro quibus aërias meritis euectus ad auras
Templa tibi ftatuam; tribuam tibi turis honorem. Refpicit hunc vates, et fufpiratibus hauftis,
Nec Dea fum, dixit; nec facri turis honore Humanum dignare caput. neu nefcius erres; Lux aeterna mihi, carituraque fine dabatur, Si mea virginitas Phoebo patuiffet amanti. Dum tamen hanc fperat, dum praecorrumpere donis
« AnteriorContinua » |