381

Imposuit nervo, sinuatoque expulit arcu.
Fixa sub aure feri summum destringit arundo
Corpus, et exiguo rubefecit sanguine setas.
Nec tamen illa sui successu lætior ictus,
Quam Meleagros erat: primus vidisse putatur, 385
Et primus sociis visum ostendisse cruorem,
Et, meritum, dixisse, feres virtutis honorem.
Erubuere viri, seque exhortantur, et addunt
Cum clamore animos, jaciuntque sine ordine tela:
Turba nocet jactis, et, quos petit, impedit ictus.
Ecce furens contra sua fata bipennifer Arcas, 391
Discite, femineis quid tela virilia præstent,

O juvenes, operique meo concedite," dixit.

66

Ipsa suis licet hunc Latonia protegat armis; Hunc tamen invita perimet mea dextra Diana." Talia magniloquo tumidus memoraverat ore; 396 Ancipitemque manu tollens utraque securim,

vitus Eurytiona interficit; Atalantu vero prima aprum εἰς τὰ νῶτα ἐτόξευσε δεύτερος δὲ ̓Αμφιάραος εἰς τὸν ὀφθαλμόν.

385. Primus vidisse putatur.] Convenienter amori, quo ardebat Meleager. Honorem, præmium. Tò ȧpıσTETOV promiserat neus, secundum Apollodorum.

388. Erubuere viri; puduit viros fortes aprum a virgine primum fuisse percussum.

391. Bipennifer Arcas; Euripides ex emendatione Schraderi, πελέκεως δὲ δίστομον Γένυν γ ̓ ἔπαλλ' ̓Αγ kalog. Etiam in monumento Tegeat. expressus erat cum bipenni demissa jam saucius: eum ab apro percussum esse, Pherecydes quoque narraverat ; Scholiastes Apollonii, i. 188; Apollodorus addit Hyleum. Hic locus proponitur, ut impietatis et arrogan

tiæ ridiculum exemplum, ad quod spectandum lector jam in principio voce Ecce advertitur. Furit contra sua fata qui temeritate sua ante diem mortem oppetit. Quid, quantum, non satis Latinum judicat Heinsius qui mallet cum tribus MSS. quam. Regii nostri, quid. Concedite pro simplici cedite.

397. Securis et bipennis promiscue ponuntur a poetis, quum præcipue hujus usus esset in bellis, illius in victimis. Vide Drakenb. ad Silium, xvi. 264. Institerat digitis, etc. Burmannus monet, primos artus esse primas juncturas digitorum in pedibus ; hoc enim nomine significari ea, quibus membra committantur: verum juncturis illis solis non insistimus : omnino extrema digitorum partes intelliguntur; qui ita stat, suspensus dicitur. Aliter Æneid. ix. 749. sub

Institerat digitis, primos suspensus in artus. Occupat audacem, quaque est via proxima leto, Summa ferus geminos direxit in inguina dentes. 400 Concidit Ancæus: glomerataque sanguine multo Viscera lapsa fluunt, madefactaque terra cruore est. Ibat in adversum, proles Ixionis, hostem Pirithous, valida quatiens venabula dextra.

Cui," Procul," Ægides, "o me mihi carior," inquit,

66

Pars animæ consiste meæ : licet eminus esse 406 Fortibus; Ancæo nocuit temeraria virtus." Dixit: et ærata torsit grave cuspide cornum: Quo bene librato, votique potente futuro, Obstitit esculea frondosus ab arbore ramus. Misit et Æsonides jaculum: quod casus ab illo Vertit in immeriti fatum latrantis, et, inter Ilia conjectum, tellure per ilia fixum est.

latum alte consurgit in ensem. Burmannus, ad Art. Amator. i. 608. discrimen observat, quod est inter audacem et audentem. Audax est temerarius, qualis fuit Ancæus, versu 407: sed audens, fortis, animosus, constans qui intrepido animo omnia aggreditur: male igitur, qui hoc loco vulgo audentem. Occupat, prior invadit. Qua via proxima leto: Æn. xii. 507. qua fata celerrima, nempe quia anterior abdominis pars ossibus defenditur nullis. Etiam Pausanias, p. 606. de Ancæo, áriðavεv úñò тov vós. Femur ejus haustum esse dixerat Pherecydes. Verba madefactaque, etc. melius abessent; hoc enim sponte intelligitur. Gierig errat; nam si sanguis multus fluit, necesse est terram hoc ipso madefieri.

404. Pirithous in monument. Tegeat. postremus collocatus erat. Procul conjunge cum consiste. Pars anima mea, vox tenerrimi affectus: Hor.

410

Od. I. iii. 8. animæ dimidium meæ. Cornus lignum telis conficiendis aptum, unde pro jaculo et sagitta subinde ponitur. Confer vii. 678. Voti potens, qui assequitur quod cupit.

408. Cornum dedit Heinsius pro cornu. Sed Burmannus dubitat, an neutro genere hoc sensu ponatur ; itaque grave a glossatoris manu fluxisse putat, et legit, arata contorsit cuspide cornum, et seq. vs. Qua bene librata-futura. Regii nostri, torsit grave cuspide cornu, Cui bene libratofuturo. Dativus non convenit.

411. Misit et Æsonides.] Recte Tan. Fabrum offendit hoc, quod hic iterum Æsonides sive Jason memoratur, quum idem jam, versu 549. telum misisse dicatur; nam cæteri omnes semel tantum misisse leguntur, quod et postulabat ordo, quo collocati erant. Sed quod nomen restituendum sit, sine MSS. ope vix constitui potest.

415

420

At manus Enidæ variat; missisque duabus,
Hasta prior terra, medio stetit altera tergo.
Nec mora, dum sævit, dum corpora versat in orbem,
Stridentemque novo spumam cum sanguine fundit;
Vulneris auctor adest, hostemque irritat ad iram;
Splendidaque adversos venabula condit in armos.
Gaudia testantur socii clamore secundo;
Victricemque petunt dextræ conjungere dextram ;
Immanemque ferum, multa tellure jacentem,
Mirantes spectant: neque adhuc contingere tutum
Esse putant; sed tela tamen sua quisque cruentant.
Ipse pede imposito, caput exitiabile pressit; 425
Atque ita: "Sume mei spolium, Nonacria, juris,”
Dixit; "et in partem veniat mihi gloria tecum.”
Protinus exuvias, rigidis horrentia setis

414. Variat, vario successu mittit duas hastas. Duas autem mittit ut princeps sociorum, a quo cæteri convocati, et in cujus agris collecti. Versat in orbem, iv. 722. Adversos, quos quis sibi oppositos petit. Apud Apollodorum vulnerat ferum εἰς τὸν κεVεova, in ilia.

421. Conjungere, ut conjungant. Tela cruentant, telis pungunt, vel insultandi causa, vel ut, si vivat adhuc, penitus interficiant. Ipse Meleager pedem imponit, more veterum heroum, qui cæso hosti dictis et factis insultare, eumque pede imposito premere solebant. Eneid. x. 495; xii. 356.

426. Spolium, pellis detracta, mei juris, quæ mihi debetur. Ejusmodi exuvias appetebant non minus, quam arma hostibus occisis detracta, iisque fortitudinem suam ostentabant. Sic Hercules leonis Nemæi spolio utebatur pro tegmine. Atque etiam nunc pugnaverant de apri κεφαλῇ καὶ δέρ

ματι λαχνήεντι Homer. versu 544. Nonacria. Regii nostri, Nonacrea, Atalanta. Nonacris, mons Arcadia frigidissima Stygis aqua famosus. Veniat, elegantius, quam, contingat. Vide ad ii. 862. Attius in Meleagro: Remanet gloria apud me, exuvias dignavi Atalanta dare. Sed apud Nostrum multo est urbanior, et partem tantum sibi gloriæ expetit. Nec scio, an non præstet ex uno MS. tui juris, quod et Heinsio placebat, ut apri interfecti gloriam illi cedat, quæ prima feram vulneraverat. Certe a Callimacho Atalanta vocatur συοκτόvoc, apricida. Illi dentes apud Tegeatas servati ab Augusto Romam sunt delati. Pausanias, Arcad. p. 694. Apud eosdem Tegeatas pellis hujus apri præ senio jam putrescens Pausaniæ adhuc ætate ostendebatur, p. 695. In nummis adeo hi dentes cum venabulo Meleagri repræsentati sunt. Vide Spanhem. ad Callimachi dictum lo

cum.

430

435

Terga dat, et magnis insignia dentibus ora.
Illi lætitiæ est cum munere muneris auctor.
Invidere alii; totoque erat agmine murmur.
E quibus, ingenti tendentes brachia voce,
"Pone age, nec titulos intercipe, femina, nostros,"
Thestiadæ clamant: "nec te fiducia formæ
Decipiat; longeque tuo sit captus amore
Auctor:" et huic adimunt munus, jus muneris illi.
Non tulit, et tumida frendens Mavortius ira,
"Discite, raptores alieni," dixit, "honoris,
Facta minis quantum distent:" hausitque nefando
Pectora Plexippi, nil tale timentia, ferro.
Toxea quid faciat dubium, pariterque volentem
Ulcisci fratrem, fraternaque fata timentem,
Haud patitur dubitare diu; calidumque priori
Cæde recalfecit consorti sanguine telum.
Dona Deum templis, nato victore, ferebat, 445

432. Tendentes brachia; gestus indignabunde imperantis. Tituli, gloriosum præmium, aut signum facinoris egregii. De verbo intercipere, ad versum 292. Nostros, qui nobis debentur tum genere proxime attingentibus Meleagrum, tum sexu potioribus et feminæ præferendis. Priorem causam Diodorus memorat, posteriorem Schol. Aristophani ad Ranas, ver. 1269: utramque Apollodorus: adoξοῦντες, εἰ παρόντων ἀνδρῶν γυνὴ τὰ ἀριστεῖα λήψεται, κατὰ γένος αὐτ τοῖς προσήκειν λέγοντες. Longe sit. Vide ad iv. 648. Thestiada, de quibus ad versum 304. Ne longe sit tibi muneris auctor; id est, ne interficiaris, et sic longe ab amatore tuo separeris.

437. Non tulit, etc.] 'Opyloric dè Μελέαγρος τοὺς Θεστίου παῖδας ἀπεκTave. Mavortius. Martis eum fuisse

VOL. IV.

440

filium Euripides in Meleagro tradiderat, auctore Plutarcho, Paral. p. 212. Conf. et Apollodorum, p. 33. Consors, frater. xi. 347; xiii. 663; nunc adjective, fraternus.

445. Dona Deum, etc.] Sequitur locus præstantissimus, qui fluctuantem Althææ animum, et pugnam materni affectus cum sororio amore egregie describit; quam ob causam etiam laudatur ab Homio in Element. Crit. tom. i. p. 189. Cæterum Meleagri mors dupliciter narratur, ut diserte Apollodorus, I. viii. 3. monet. Prior ratio, eaque antiquissima, auctorem habet Homerum, dicto loco: secundum eam Thestii filii, invidia tacti, cum Curetibus bellum faciunt tolis, in quo Meleager, interfectis Thestiadis, cadit et ipse. Sed ex eodem auctore et Apollodoro etiam constat, odium intercessisse Meleagro cum Al

F

Quum videt extinctos fratres Althæa referri:
Quæ, plangore dato, mostis ululatibus urbem
Implet, et auratas mutavit vestibus atris.

448
At simul est auctor necis editus; excidit omnis
Luctus, et a lacrimis in pœnæ versus amorem est.
Stipes erat, quem, quum partus enixa jaceret
Thestias, in flammam triplices posuere sorores;
Staminaque impresso fatalia pollice nentes,
"eadem lignoque tibique,

66

Tempora," dixerunt,

453

O modo nate, damus:" quo postquam carmine
Excessere Deæ; flagrantem mater ab igne [dicto
Eripuit torrem, sparsitque liquentibus undis.
Ille diu fuerat penetralibus abditus imis;
Servatusque tuos, juvenis, servaverat annos. 459
Protulit hunc genetrix, tædasque in fragmina poni
Imperat, et positis inimicos admovet ignes.
Tum conata quater flammis imponere ramum,

thæa matre, atque hanc filio impre-
catam esse mortem; id quod sine
dubio originem dedit alteri rationi
seu fabulæ de stipite fatali, quam pri-
mus Phrynichus tragicus in fabula
Pleuron tractavit (Pausanias, Phoc.
p. 874.) quamque non mirum est
Nostrum prætulisse, quum aptior mul-
to esset ad commiserationem facien-
dam. Sic et Hyginus, fab. 174. Ni-
cander apud Antoninum Liberalem,
cap. 2. utramque rationem conjunx-
erat; Meleagrum enim tradiderat in
pugna cum Curetibus, post tædam
illam igni immissam, periisse. Dona,
donaria, ver. 266. templis, in templa
Diis. ix. 790. Nato victore; ob nati
victoriam. Inter pium ergo officiam
et lætum non fando cognoscit cædem,
sed videt extinctos fratres. Melius
forte erat, quod ante Burmannum ede-
batur, auratis-atras (et quod habent
Regii nostri ;) namque etsi proprie

mutamus, quæ abjicimus, cum iis quæ assumimus, tamen poetæ solent invertere structuram communem. Vide ad vii. 60. Auratas, auro ornatas. Vide ad vi. init. Editus, indicatus. ii. 43. Excidit, scilicet, e mente, ii. 601; iv. 175.

451. Jaceret, decumberet. Puerpera describitur. Venerunt autem Parcæ septimo post partum die, nunc quoque, ut semper, nentes stamina hominum. Apud Apollodorum stipes jacet in ara. Hyginus: In regia dicitur titio ardens apparuisse.

455. Carmine, vaticinio. Hyginus, Meleagro fata cecinerunt. Torris, lignum præustum. Græci auctores, dalóg. Servatus ab incendio servaverat, prorogaverat annos. Idem verbum bis positum bene exprimit conjunctionem vitæ et stipitis.

460. In fragmina, id est, tædas fractas dedit Heinsius e tribus MSS.