Et duo Thestiada, prolesque Aphareïa Lynceus, Et velox Idas, et jam non femina Cæneus, 305 Leucippusque ferox, jaculoque insignis Acastus, Hippotoosque, Dryasque, et cretus Amyntore Phonix, 310 Actoridæque pares, et missus ab Elide Phyleus : cebant, sed a Neptuno impetraverat, ut et vir esset, et nullo ictu vulnerari posset. Hyg. fab. 14. 308. Actoride, Eurytus et Cteatus, Actoris filii, Phthii. Pheretiades, Admetus, Pheretis filius, Pheris oriundus. Iolaus, notus Herculis socius. Hyanteus, Bootius. 312. Naryx, urbs Locrorum, qui a Lelege Leleges olim appellati. Plinius, iv. 7. Primis in armis; vide ad xii. 183. Hippocoon miserat filios suos, Eræsimum, Alconem et Dexippum. Amycle, urbs antiqua Laconiæ. 315. Penelopes socer, Laertes, Ulyssis pater. Ancæus, Lycurgi filius. Parrhasius, Arcas. Ampycides, Mopsus, Ampyci filius, augur et vates. xii. 455. Sagar; confer v. 146. Eclides, Amphiaraus, Eclei filius, vaticinandi et ipse peritissimus, quem Eriphyla uxor prodidit Adrasto, bellum Thebanis moventi. Hyginus, fab. 128; confer Euripidem, Phoen. 175 sqq. 317. Tegea, oppidum Arcadiæ, Tegeaa dicta, sed infra, versu 426. NoVOL. IV. nacrina, et Heroid. iv. 99. Manalia. Hic intellige Atalanta. Juvenes, ne nudum nominum catalogum apponeret, notavit quidem et ipsos, sed breviter. Atalantam vero, ut nobilem in mythis, et feminam, et felicem jactu, et spolia deportantem merito copiosius descripsit. Duas autem hujus nominis virgines antiquitas habuit, Arcadicam hanc, Boeoticam alteram, quæ fere confunduntur a scriptoribus antiquis, ut jam monuit Apolludorus, III. ix. 2. Arcadica fuit Jasi, Jasionis aut Jasonis filia: Bœotica Schoenei. Fata hujus Atalantæ, Jasi filiæ, formam, antrum, studium venandi, etc. copiose describit ÆliaVar. Hist. xiii. 1. In Marmore quodam apud Sponium, in Miscel. p. 312. comparet inter reliquos hujus apri venatores, et quidem eo habitu, quo eam describit aprum cum Meleagro venantem Philostrat. Icon. p. 868; unde eam exprimendam curavit Spanhem. ad Callimachum, hymn. Dian. ver 216. Nemoris decus, quia nus, E Rasilis huic summam mordebat fibula vestem; Silva frequens trabibus, quam nulla ceciderat Incipit a plano, devexaque prospicit arva: [ætas, Quo postquam venere viri, pars retia tendunt: et forma erat insignis, et venatrix præstantissima. 318. Rasilia opera, quæ in laminas diducta et levigata sunt, id quod faciebant rusores, de quibus vid. Salmasius, Exercit. Plin. p. 736. Summam vestem Lenzius intelligit altius, more venantium, subtractam, quam fibula tenuerit. Fibula mordebat vestem, eleganter, collectam continebat. Aculeus enim fibulæ est quasi dens. Fibulis vestis vel in humeris, vel circa pectus constringebatur. Illæ dicebantur περόναι, hæ, πόρπαι. Alianus, dicto loco, ei tribuit oroλýv åπράγμονα καὶ τοιαύτην, οἵαν μὴ ἀποδεῖν τῆς ̓Αρτέμιδος. Crinis simplex, cultus capillorum simplex. Ope fasciæ colligebantur in nodum atque nodari dicebantur. Auctore Apollodoro, θηρεύουσα ἐν ἐρημίᾳ καθωπλισμévη duréλε. Hinc ex humero, etc. Custodes rerum dicuntur vasa, quæ illas continent; xiii. 703. acerra custos turis. 322. Facies media erat inter puerilem et virgineam, qualis decebat vir ginem venatricem; confer ix. 712. Ælianus ei tribuit insignem pulchritudinem et fulgorem oculorum, qui perstringeret intuentes, et perturbaret ignavos homines. 324. Hanc pariter vidit, etc.] Præclare notat herois mores, cui gloria e monstro interfecto potior esse debebat. Neque plane omittendus erat hic amor, propter ea, quæ inde a versu 426. sequuntur. Simul hæc valent ad commendandam Atalanta vel pulchritudinem vel dignitatem. Opus certaminis fere dictum, ut certamen pugnæ, xii. 180. 329. Silva frequens, etc.] Locus, ubi aper commorabatur, et unde primus impetus. Quam nulla ceciderat atas: alibi nemoris indicat sanctitatem, hic densitatem. Post incipit a plano sequi debebat, surgit in monte aut clivo molliter ascendente; sed exquisite pro eo, devexu prospicit arva : devexa, loca supina, paulatim descendentia ad planum: prospiciunt loca, unde prospectus in inferiora. Vincula pars adimunt canibus: pars pressa se quuntur 332 Signa pedum; cupiuntque suum reperire periclum. Ille ruit; spargitque canes, ut quisque ruenti 332. Vincula, funiculi, quibus ducebantur canes ad venationem. Adimunt verbum in hac re proprium. Confer vii. 769. Pressa, impressa ; xi. 31. presso vomere. 334. Concava vallis, etc.] Tam diligenter singula describit, ut ipse interesse huic venationi tibi videaris. Concava, undique cincta montibus. Ima, margo. Canna breviores sunt arundine. Columella, iv. 32. gracilis et canna similis arundo. 338. Hinc aper excitus, etc.] Venatio ipsa, in qua maxima varietas in describendis jactibus singulis venantium atque motibus apri observata ; in qua phantasiam poetæ admirari licet, quanquam non ipse omnes illos jactus finxisse videtur; nonnullos enim et Apollodorus commemorat. Notandum etiam est, venantes veluti in acie constitisse, ver. 360. atque singulos ordine tela misisse, qui ordo interrumpitur, ubi invidia Atalanta reliquos tangit, versu 389. Fertur, ut fulgor. Sed hoc docte et ex opinione veterum physicorum expressit, de qua ad xi. 436. Excussæ, concussæ, concurrentes cum ventis. vi. 696: Eriliunt cavis elisi nubibus ignes. Elisi ignes, fulgor. Miror, pluralem displicuisse Schirachio qui putat, aprum non bene cum pluribus ignibus comparari, et præferebat, quod olim edebatur, elisus ignis. At nulla fere in poetarum carminibus pagina est, in qua non pluralis positus sit pro singulari. Incursus, impetus feri. Virgil. Æneid. vii. 676: dat euntibus ingens Silva locum, et magno cedunt virgulta fragore. Confer infra, xi. 365. Prætendi dicuntur venabula, quum iis excipitur irruens fera. Prætenta tenent, prætendunt. Vibrantia ferro exquisitius, quam, habentia ferrum, quia venabula, dum moventur, vibrare dicuntur. 344. Obliquo ictu; apri enim in obliquum solent ferire. Vana fuit, truncoque dedit leve vulnus acerno. 349 355 Non foret, in tergo visa est hæsura petito: 349. Auctor teli, qui mittit telum, ut Virgilius, Æn. ix. 420. 350. Ampycides.] Palatinus, Cantabr. Oxoniensis, Arundelianus, aliique plurimi, Eclides; æque bene; nam etiam Amphiaraus sacerdos Phobi ideo hunc invocat. Euripid. apud Hermogen. p. 564. ὦ Ζεϋ, γένοιτο καταβαλεῖν τὴν σῦν ἐμέ. Εt passim occurrunt tales preces inter pugnandum, ut Æn. xi. 785. Si te colui solenne in sacerdotum precibus. Homer. Il. A. 39 sqq. In his colere est, sa cra adolere. Da mihi. Vide ad i. 486. Certum, quod ferit scopum. Qua, quatenus, quantum. Ferrum Diana. Regii nostri habent ferrumque Diana. In Diana prima syllaba quandoque producitur; Virg. Æneid. i. 499. Exercet Diana choros; sed me 361 lius et frequentius corripitur. Apud Homerum et Virgilium sæpe Deus aliquis detorquet hastam missam. 357. Moles, lapides molares ejecti e ballistis, quæ non minus, quam arcus nervum habebant, qui adducebatur apud Virgilium, Æn. xi. 616. Acontius ruit in morem tormento ponderis acti. Impete antique pro, impetu, ut iii. 79. ubi etiam vasto additur. Vulnificus sus; hic Schirachius observat esse pingentem numerum. Compares ex Horatio, ridiculus mus. Similia Virgilius in Georgicis habet. Eupalamon et Pelagon supra in catalogo non nominati, nec aliunde noti. Dextra tuentes cornua; aciem nempe in aprum direxerant, cujus dextrum cornu hi duo defendebant. 364. Succiso poplite.] Sixii et Gro 365 Forsitan et Pylius citra Trojana perîsset novianus tertius, succiduo, quod olim Heinsius probaverat. Regii nostri nihil mutant. Pro succiso Silius, iv. 343. caso poplite; sed succiduus poples est eorum, quibus animus linquitur. Vide Burmannum. Nervi, qui in poplite sunt plurimi; unde nervosus poples. Liquerunt, defecerunt. 365. Pylius, Nestor. Citra, ante. Trojana tempora, Trojæ excidium, ut recte interpretatur Regius. Tempora enim passim, etiam apud Ciceronem, de calamitoso statu hominis, aut civitatis: vide Ernesti Clav. Cic. h. v. Sumere conamen, vim addere salienti corpori. Posita ab hasta, hasta telluri impressa. Confer ii. 786; iv. 710. Fugerat, effugerat. 369. Tritis.] Laudat Burmannus Senec. I. de Orat. i. dentes acuuntur attritu. Idem nescit, annon jure poetæ luxurianti objici possit, hoc longioris moræ fuisse ; neque vacâsse apro, tot circumstantibus venatoribus, |