a

Sweet is the voice of the heifer and sweet her breath;
Sweetly the calf lows and sweetly the cow,
And sweet it is in the summer to sleep in the open air by a flowing

stream. The same turn of expression occurs again in the 9th Idyllium at verse 7, and also a third time in the beginning of the 12th Idyllium.

"Όσσον έαρ χειμώνος, όσον μήλον βραβύλοιο
"Ήδιον, όσσον όις σφετέρης Χασιωτέρη αρνός,
"Όσσον παρθενική προφέρει τριγάμοιο γυναικός,
"Όσσον ελαφροτέρη μόσχου νεβρός, όσσον αηδών
Συμπάντων λιγύφωνος αοιδοτάτη πετεηνών,

Τόσσον έμ' εύφρηνας συ-Idyll. xii. ν. 3.
As much as the spring is sweeter than winter, the apple than the plumb:
As much as the sheep has a thicker fleece than the lamb; .
As much as a virgin excels a thrice-married woman,'
As much as the melodious nightingale is the most musical of birds,
So much your presence delights me.

This turn of expression Milton appears to have certainly imitated, but he has greatly improved it by a beautiful repetition with some change.

“Sweet is the breath of morn! her rising sweet,
With charm of earliest birds; pleasant the sun
When first on this delightful land he spreads
His orient beams, on herbs, tree, fruit, and flower,
Glistering with dew; fragrant the fertile earth
After soft showers; and sweet the coming on
Of grateful evening mild; then silent night
With this her solemn bird, and this fair moon,
And these the gems of heaven, her starry train :
But neither breath of morn, when she ascends
With charm of earliest birds; nor rising sun
On this delightful land; nor herb, fruit, flower
Glistering with dew; nor fragrance after showers,
Nor grateful evening mild; nor silent night
With this her solenın bird, nor walk by moon

Or glittering star-light, without thee is sweet." That I may not appear tedious, I shall only add two more instances of beautiful scenery in Theocritus. The first is from the Cyclops (Idyll. xi.): Polyphemus, in his address to the nymph Galatea, thus invites her:

Ταν γλαυκάν δε θάλασσαν έα ποτί χέρσον όρεχθεϊν.
"Αδιoν εν τώντρο παρ' εμϊν ταν νύκτα διάξεις:
Εντί δάφναι τηνεί, εντί ραδιναι κυπάρισσοι:
Εντί μέλας κισσός, έντ’ άμπελος α γλυκύκαρπος"
'Εντι ψυχρόν ύδωρ, το μοι & πολυδένδρεος Αίτνα

Λευκάς εκ χιόνος, ποτόν αμβρόσιον, προΐητι. .

“Suffer the azure sea to dasha against the shore; More pleasantly you will spend the night with me in the cave;

Here are laurels, here are spiry cypresses,
Here is the black ivy, and the vine with sweet fruit;
Here is cold water, which woody Ætna
Pours down from the white snow, as ambrosial drink.

The last instance is the fourth epigram of Theocritus, in which there is a most agreeable assemblage of objects, expressed in the most beautiful language, though it is exceptionable in other respects. A part of it I shall transcribe.

Τήναν ταν λαύραν τως αι δρύες, αιπόλε, κάμψας

Σύκινον εύρήσεις αρτιγλυφές ξόανον,
Σακός δ' ευ ιερός περιδέδρομεν· αέναον δε

Ρείθρον από σπιλάδων πάντοτε τηλεθάει
Δάφναις και μύρτοισι και ευώδει κυπαρίσσω.

Ένθα πέριξ κέχυται βοτρυόπαις έλικι
"Αμπελος" ειαρινοί δε λιγυφθόγγοισιν αοιδαίς

Κόσσυφοι αχεύσιν ποικιλότραυλα μέλη.
Ξουθαι αηδονίδες μινυρίσμασιν αντιαχεύσι,

Μέλπουσαι στόμασιν ταν μελίγηρυν όπα. &c. &c.
Per illum vicum, ubi quercus sunt, o caprarie, deflectens

Ficulneam invenies recens-sculptam statuam ;

*

*

*

Ædes autem sacra pulchre circumcurrit, et perenne

Fluentum, e saxis undique viret
Lauris et myrtis, et odorata cupresso,

Ubi circumcirca diffusa est racemosa cum capreolis
Vitis ; vernæ autem stridulis cantibus

Merulæ modulantur varie sonora carmina :
Flavæ lusciniæ sibiles ex adverso canunt

Cantantes gutture suavissimum sonum. If any persons, who relish the poets of reason only, such as Boileau and Pope, should blame me for dwelling so much on mere scenery, I will ask them in the words of an elegant French poet;

“ Avez-vous donc connu ces rapports invisibles,
Des corps

inanimés et des êtres sensibles ?
Avez-vous entendu des eaux, des prés, des bois,
La muette éloquence et la secrette voix ?"

Les Jardins, Chant I. par l'Abbé de Lille.

48

LOCI QUIDAM LUCIANI EMENDATI

ATQUE EXPLANATI
A JOANNE SEAGER, A.B.

BICKNOR. WALLICÆ IN COMITATU MONUMETHJÆ RECTORE.

No. VIII.-[Continued from No. XXXIV. p. 236.] IMAGINES. p. 474. [p. 16. Α. ed. Salmur.] μία μεν δή σοι, ώ Λυκίνε,

. καλλιφωνίας αύτη, και υδής εικών, ώς άν τις επί το έλαττον εικάσειε σκόπει δε δή και τας άλλας. ου γαρ μίαν, ώσπερ συ δή, εκ πολλών συνθείς - επιδείξαι διέγνωκα, ήττον γάρ τούτο, και γραφικών συντελεσθέν, κάλλη τοσαύτα, και πολυειδες τι εκ πολλών αποτελείν αυτό αυτώ άνθαμιλλώμενον, αλλ' αι πάσαι της ψυχής άρεται, καθ' εκάστην εικών μία, γεγράψεται προς το αρχέτυπον μεμιμημένη.-Post αποτελείν intelligit Graevius διέγνωκα rursus. sed melius videtur legere : ου γαρ μίαν, ώσπερ συ δή, εκ πολλών συνθείς, επιδείξαι διέγνωκα, (ήττον γάρ τούτο, και γραφικών, [ut est in Salmuriensi. “ arte pingendi tantum valentium, pictorum tantum”] συντελεσθήναι κάλλη τοσαύτα, και πολυειδες τι εκ πολλών άποτελεϊν αυτό αυτό άνθαμίλλώμενον,) αλλ' αι πάσαι της ψυχής άρεται, καθ' εκάστην εικών μία, γεγράψεται προς το αρχέτυπον μεμιμημένη.

IMAGINES. p. 475. (16 E. ed. Salmur.) και δή γεγράφθω πάντα συλ. λήβδην τα εκ του Ελικώνος αγαθά έχουσα. ουχ ώσπερ η Κλειώ, και η Πολύμνια, και η Καλλιόπη, και αι άλλαι, έν τι εκάστη επισταμένη, αλλά πασών και προσέτι, τα Ερμού, και 'Απόλλωνος.. -Legendum censeo αλλά πασών ΤΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜAΣ ΕΧΕΤΩ και προσέτι τα 'Ερμού και 'Απόλλωνος.

IMAGINES. p. 479. [p. 19. E. Salmur.] και σχεδόν ήδη τέλος σου έχoυσιν αι εικόνες. άπασαν γάρ επελήλυθας την ψυχήν, και τα μέρη έπαινών.

Manifeste oportet rescribere, άπασαν γάρ επελήλυθας την ψυχήν, ΚΑΤΑ τα μέρη επαινών.

IMAGINES. p. 480. [20 c. ED. Salmur.] όπερ οι ταπεινοί τάς γνώμας, πάσχουσιν άπειρoκαλία της τύχης, επειδαν αυτούς η τύχη μηδέν τοιούτον ελπίσαντας, άφνω αναβιβάση ές πτήνον τι, και μετάρσιον όχημα, ου μένουσιν επί των υπαρχόντων, ουδ' αφορώσι κάτω, αλλ' αεί προς το άναντες βιάζονται.---Vera lectio απειρoκαλία της Ψυχής: Mendum irrepsit ex similitudine sequentis τύχη.

IMAGINES. p. 481. [p. 21. E. ed. Salmur.] Και ούτως, ώ Πολύ στρατε, γιγνέσθω. αξία γαρ, ου το σώμα μόνον, ώσπερ η Ελένη, καλή ουσα, καλλίων δε και έρασμιωτέρα υπ' αυτών την ψυχήν σκέπουσα. Est qui scribit καλλίω δε και ερασμιωτέραν υπ' αυτών την ψυχήν σκέVerum quo το αυτών referre possumus ? Sana Scriptura

? (quanquam Solano, Gesnero, et Reitzio αόρατος) est καλλίω δε και ερασμιωτέρα (accus. plural.) υπ' αυτήν την ψυχήν σκέπουσα.

IMAGINES. p. 483. [22. D. ed. Salmur.] Μονιμωτέρα γούν (ή εικών) των Απελλού, και Παρρασίου, και Πολυγνώτου γένοιτ' άν, και αυτή

πούσα.

εκείνη παρά πολύ των τοιούτων κεχαρισμένη, όσο μη ξύλου, και κηρού και χρωμάτων πεποίηται, αλλά ταϊς παρά μουσών επινοίαις είκασται, &c.

Malim μονιμωτέρα γούν τών Απελλού, και Παρρασίου, και Πολυγνώτου γένοιτ' αν αύτη: ΚΑΤ' ΕΚΕΙΝΟ παρά πολύ των τοιούτων μάλλον κεχαρισμένη, όση μη ξύλου, και κηρού και χρώματων πεποίηται.

PRO IMAGINIBUS. p. 489. [28. D. Salmur.] και εαυτήν ούν το μεν πλάσμα σου επαινείν, και την επίνοιαν των εικόνων, μη γνωρίζειν δε την ομοιότητα. Forsitan την ΕΥνοιαν.

PRO IMAGINIBUS. p. 489. [28. D. Salmur.] μη γαρ είναι των τηλεκούτων αξίαν, μηδέ εγγύς ότι μη δε άλλην τινά γυναικά γε ούσαν.--Non dubito legendum esse: μη γάρ είναι των τηλικούτων άξίαν, μηδε εγγύς ΤΙ· μηδέ άλλην τινά, γυναικά γε ούσαν. Damascius apud Suid. . ν. Όδαίναθος. Μάλιστα δε χαλεπόν, και ΕΓΓΥΣ ΤΙ αδύνατον είναι, περί θεών τι λέγειν ή φρονείν ανθρώπους όντας.

PRO IMAGINIBUS. p. 490. [29. E. ed. Salmur.] και συγγνώμη εί γυναικείόν τι έπαθε. καίτοι εί χρή ταληθές ειπείν, και αυτό εμοί τοιουτόν τι είπειν έδοξε.-Gesnerus rejicit τοιούτον. rejiciendum potius είπείν,

. , ut sit και αυτό εμοί τοιούτόν τι έδοξε. Geminavit το ΕΙΠΕΙΝ, " εί χρή ταληθές ειπείν,”-τοιούτόν τι είπείν,-incuria librarii.

PRO IMAGINIBUS. p. 491. [29. E. ed. Salmur.] το μεν γαρ πρώτον ακούων, ουδέν έπλημμελήσα ενορών τοίς γεγραμμένοις. επει δε εκείνη έπεσημήνατο, και αυτός άρχομαι τα όμοια γιγνώσκειν περί αυτών.

Reponunt Guietus, Solanus, Gesnerus, ουδέν πλημμέλημα ενεωρών. Cogitaveram, ουδέν ΕΠΕΤΙΜΗΣΑ, ενορών, κ. τ.λ.

PRO IMAGINIBUS. p. 500. [39. A. ed. Salm.] διομόσαιτο δ' αν και τον Κροίσον υιόν όξνηκοώτερον είναι του Μελάμποδός. και τον Ιφνέα οξύτερον δεδορκέναι του Λυγκέως, ήνπερ μόνον κερδάναι τι ελπίση επί τη ψεύσματι. ο δέ γε αυτό τούτο επαινών, ουχ όπως ουδ' αν ψεύσαιτό τι, ή προσθείη των μη δε όλως προσόντων τα δ' υπάρχοντα αυτά φύσει αγαθά, κάν, μη πάνυ μεγάλα ή, παραλαβών, επηύξησε, και μείξω απέφηνε.οδέ αυτό τούτο επαινών vertitur a Gesnero, qui id ipsum quoque facit ut laudat. verbis, me judice, sensum του αυτό τούτο haud assequentibus. αυτό τούτο επαινών est, Ita laudans ut vere laudare dicatur; Legitime, vere, juste laudans. Vid. Toup. in Fragmenta Longini. .sect. 5. Praeterea legendum, oδέ γε αυτό τούτο επαινών, ουχ ΟΥΤΩΣ (ποιεί puta) ουδ' αν ψεύσαιτό τι, ή προσθείη των μη δε όλως προσόντων.

PRO IMAGINIBUS. p. 502. [p. 40. E. ed. Salmur.] éyè yap ei név τινα άμορφον ούσαν έφην το εν Κνίδω αγάλμασι ομοίαν, γόης αν, και του Κυναίθου κολακικώτερος όντως νομιξοίμην, ει δέ τοιαύτην υπάρχουσαν, οίαν πάντες ίσασιν, ου πάνυ εκ πολλού διαστήματος ήν το τόλμημα. Ut sit Cynæthi cum Luciano hæc collatio, non, ut nunc, veritatis rei cum laudibus a Luciano scriptis, pone post rólunua notam interroga. tionis.

PRO IMAGINIBUS. p. 504. [42. E. ed. Salmur.] επί μέντοι του 'Αγαμέμνονος, όρα όσην αυτός φειδώ εποιήσατο των θεών, και ώς έταμιεύσατο τας εικόνας ες το σύμμετρον, ώς όμματα μέν φησι, και κεφαλήν ίκελο» αυτόν είναι το Δί, το "Αρεί δε, την ξώνην, στέρνον δε, το Ποσειδώνι,

VOL. XVIII. Cl. Jι. NO. XXXV. D

γε

ως potest esse Nam ; potest esse Ut, Quemadmodum, Quomodo sed malim, “ΟΣ όμματα μέν φησι και κεφαλήν, κ. τ.λ.

ToXARIS. p. 510. [48. E. ed. Salmur.] ούτω μέγα τόλμημα τολμήσαι, και τοσούτον από της αυτών απέραντας, εκπλεύσαι εις τον πόντον, απείρατον έτι τοίς "Έλλησιν όντα, πλήν μόνων των επί της αργούς ες την Κολχίδα στρατευσάντων, μη καταπλαγέντας, μήτε τους μύθους τους εν αυτώ, μήτε την προσηγορίαν καταδείσαντας. ---Num, μήτε τους μύθους τους επ' αυτο ?

« DE illo.” ToXARIs. p. 517. [55. E. ed. Salmur.] ούτω νύν ποιώμεν. τους μεν

. παλαιούς φίλους ατρεμείν εάσωμεν, εί τινας και ημείς, ή υμείς, των πάλαι καταριθμεϊν έχομεν. επει κατά γε τούτο πλεονεκτοίτε άν, πολλούς, και αξιοπίστονς μάρτυρας τους ποιητές παρεχόμενοι, την 'Αχιλλέως, και Πατρόκλου φιλίαν, και την Θησέως, και Πειρίθου, και την άλλην εταιρείας, έν καλλίστοις έπεσι και μέτρους ραψωδούντας, ολίγους δέ τινας προχειρισάμενοι των καθ' ημάς αυτούς, και τα έργα αυτών διηγησάμενοι. Omnia ab επεί κατά γε τούτο, usque ad ραψωδούντας, sunt παρένθετα, et proinde signis includenda. Deinde pro #poxemploápevol scribendum

προχειρισάμενοι προχειρισΩΜΕΘΑ.

ToXARIS. p. 522. [p. 61. C. ed. Salmur.] και επεί ήσθετο πονήρως έχοντα, και διάβροχον ήδη το έρωτι, και τακερόν γεγενημένον, άλλο επί τούτοις επενόει, και τον άθλιον απώλλυε. κύειν τε γάρ εξ αυτού σκήπτεται. Inserendum “O. άλλο επί τούτοις επενόει, δ και τον αθλιόν απώλλυε.

ToXARIS. p. 557. [p. 65. E. ed. Salmur.] πλείν μεν γάρ έφη εξ Ιταλίας 'Αθήναζε περί δύσιν πληϊάδος, συλλογιμαίους τινάς ανθρώπων κομίζων, εν δε τούτοις, είναι τον Ευθύδικον. και μετ' αυτού Δάμωνα τον Χαλκιδέα, και τούτον εταίρος αυτού.

Ejecto articulo, interpungendum, και μετ' αυτού Δάμωνα, Χαλκιδέα και τούτον, εταίρος αυτού. precessit, άκουε τοίνυν και άλλον, ώ Τοξαρι, Ευθύδικον τον χαλκιδέα.

ToXARIS. p. 538. [76. Α. ed. Salmur.] εδέδετο ούν ο άθλιος 'Αντίφιλος πολύν ήδη χρόνον, απάντων, όσοι ήσαν κακουργοί εν τω δεσμωτηρίω, μιαρώτατος είναι δοκών. και ο επί των δεσμών αιγύπτιος δεισιδαιμων άνθρωπος, ώετο χαριείσθαι, και τιμωρήσειν τω θεώ, βαρύς το 'Αντιφίλφ έφεστώς.

“ Cur Solanus varietatem quæsierit nescio;" inquit Reitzius.--Invenire και επί των ΔΕΣΜΙΩΝ forsitan speraverat Solanus. Istam certe lectionem veram esse puto.

ToXARIS. p. 545. [83. E. ed. Salmur.] και όπερ υμείς εν τοις γάμοις, τούτο ημείς επί των φίλων ποιεϊν αξιούμεν, επιπολυ μνηστευόμενοι, και πάντα όμoύ πράττοντες, ως μη διαμαρτάνοιμεν της φιλίας, μη δε απόβλητοι δόξωμεν είναι.

Rectius διαμαρτάνΩμεν.

ToXARIS. p. 548. [p. 86. E. ed. Salmur.] και οι μεν Σαυρομάται, διηρμένοι τους άκοντας, ώρμησαν επ' αυτόν, ως κατακεντήσοντες.- -Proinde quasi de bubulcis, boves agentibus, loquatur Lucianus !_Scripsit procul dubio : ως ΚΑΤΑΚΟΝΤΙΣΟΝΤΕΣ. vid. Nov. Ed. Thes. Η. Steph.