CAMBRIDGE PRIZES

FOR 1818.

In Obitum Illustrissima Principissa Caroletta Augusta,

Georgii Walliæ Principis filiæ.

TEU

ΜΑΤΕΡ ηρώων, ιερά Βρεταννι,
εί ποκ' ερρώγασιν ακήρατοί τιν
δακρύων παγαι, πάρα νύν αφειδές

νάμα κατείβειν
άλγέων· ου κλεινοτέρας γαρ άλλας
αμφί κωκύσεις θυγατρός, χεούσα
νάμονος τα δώρα πόθω νεόκτισ-

-τον περί τύμβον.
φεύ τεϊν, τάλαινα Πάτρα, σφαλείσων
ελπίδων χαύνω τέλεος τί δή τιν
λείπεται διοτρεφέων ακραιφνές

σπέρμα τυράννων,
εξ οτε φύτλαν κεν έχoις τελείαν,
γνησίαν, αυτόχθονα και τις φανείται
σών τροφεύς παίδων και τάχα βάρβαρόν

θρέμμ’ υπέρουχον,
πνεύμα σώ ποκ’ αιθέρος του πεπωκως,
δεσπότης άγνωστος επικρατήσει,
ού τι τευ μέλημα τρέφων, τεόν τ' ουκ

όλβον αέξων.
φεύ μάλ' αυ τιν, νυμφίο άνυμφ', άνελπι,
φεύ μονωθένταν λεχέων, ατέκνω θ'
εστίας: πώς χήρος άπαις θ' ομού κεκ-

-κλημένος έτλης;
αντί δε φθόγγων ιερούς συναύλων
χάρμασιν, δριμεία τις άψόφητός τ'
αμφί του ψυχρον νέφος αγ ανία:

Αδε γυναικών
φιλτάτα 'κειτ' εν λοχίαις ανάγκαις,
πνεύμ’ απορρήξασα τόκω ματαίοις
άλγεσιν ψυχαν δε νεοδρόπω βλασ-

τήματι μάτης VOL. XVIII. Cl. Ji. NO. XXXV.

N

•

ουχ όπως έδωκε, φίλον δε καυτα ώλεσεν δώρημα" μάκαρ δ' αν είης, εί τις ην έμπνους έτι τάς καμεύσης

έκγονος είκων, σας τύχας κοινωνός, ότε πρόσωπον, ως γραφέως μίμημ', αν έδων, γλυκείας αντιδοίης δεξάμενος πυκνόν τέκ

-μαρ φιλότατος. μνάστις ών τις νύν υποδύσ’ έχει τυ, πένθιμος μεν, ίμερόεσσα δ, όλβω τώ πάλαι, κοίος θεόθεν πέφηνε

μείλιχος αιων, εύτ' αμοιβηδίς ποκ” "Ερως καθ' άβρων όππάτων στάσδων πόθον, αιμύλοις τε θάλπεσιν φλέγων κραδίαν, γάμω κού

-φοισι κατεσχε σύζυγας δεσμούς, έτρεφεν τ' αώτα αδονάν. Ευδαιμονίας τόχ' ύμμας ουρος εύ προϋπεμψε-νέω δ' υπ' άλγευς

χάρμα δαμασθεν όλλυται θνατοϊσιν, όταν γε γεύση Κήνος, ος το γ άμμι δοκεϊν άκαιρον εις ανέλπιστον μετάγειν ελαφρώς

χρήσιμον οίδεν. και τάχ', ώ ποθεινοτάτα, τις οίκτος δαιμόνων σ', ούτως αμίαντον ευσαν, εις έδραν ατασθαλίας μεριμνάν τ'

άμμoρoν αγεν. τάς τεκεύσης δ' ήν έλεός τις, ου γαρ ήθελον νεογνών απόσπασαί τευ παιδα, συν δ έζευξαν ίσω τέκνον και

μάτερα πότμω. ει δέ τιν δεινόν τόγε δεινόν ήεν, ού κε τόνδ' άγνον γόον, ουδ' έχρηζον άφθονον, πικράν χάριν, όππάτων πλημ

-μυρίδ' ερύκειν. αλλ' (οία θανούσα μόρω) τί πάμπαν ώλεσας και λαμπρόν στεφάνωμα πλούτω, και, βροτοίς φρούδον σέβας, αδρανή τυ

-ραννίδος αίγλαν. ασύχοις δ' ού σ' έν μακάρων έδραισιν αμέναν τείροντ' έτι δυσπάλαιστοι φροντίδες, τάς μεν σφαλεράς μέριμνα

δύσλυτος αρχάς,

α τε συγκυκώσα κράτος στενόντων
εθνέων, χαλκά πολέμω θύελλα,
α Στάσις τ', άλλαλοφόνων βρότω διψ-

-ωσα πολίτων.
αίδε δ' εν χρυσέους θαλάμους τυράννων
παννυχίσδοισαι, θoρoβoύσιν ύπνώ
δραπέτα θέλγητρον άπαν δε δή τυ

πημα λέλαθεν.
μήκετ' άταν, μήκετ' αμαχάνω μου
καρδίας στενάγματα-μήτ' έρασδε,
ώσπερ εις ανέξοδον έργμα τύμβω,

πένθιμον όμμα
κάββαλοί τις, ένθα μάταια λάμπων,
πορφυροστρώτη τε χλιδά φαεννός,
φεύ· νεκρός ψυχρoν θανάτω παραγκά-

-λισμα καθεύδει.
αλλ' άνω προς κυάνεoν τραπέσθω
αιθέρ' ενθένδ α μακαρίτις άμμας,
δύσπονον γένος, φιλότατί πως οικ-

-τίρμονι λεύσσει.
Χαϊρέ μοι, χαίρ', ώ τριπόθατ', εν αμοις
στάθεσιν ζάσεις, φθιμένα περ, αμοϊς τ'
έμμενεί ταν σαν αρετάν έναυλος

ούασιν αυδά.
φιλτάτα γαρ ησθά ποκ', εν ζοοίσιν
ευσα, φιλτάτα δ' έτι και θανούσα,
κού παρ' άμμιν σαν ο μέγιστος αιων

μνάστιν ολέσσει.

T. H. HALL, 1818.

COLL, REGAL. ALUMN..

EPIGRAMMATA.

Magna civitas, magna solitudo.

.

1

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, o Βρούτος ήλθε της Ξάνθου' κρατών
ο δ, έπει τάχιστα γ εισέδυ τείχη στράτος,

! Vid. Herod. Lib. 1. $. 176. et ibi Wess.-item, Plutarch. in Vit, Brut. p. 998. Ed. Xyland,

κορυδαίολον δ' άστυ πωλον ήλασε,
πόθο συθείς αίθουσαν εκσώσαι πόλιν.
ιδων δ' αγυιάς κάγοράν αστών κένας,
μέλαθρά τ' έρημα των ενοικούντων, « Μάτην
« των ουκέτ' όντων,” είπεν, « είλομεν πάτραν.

Μεγάλη πόλις μεν, ή πόλις δ' 'Ερημία.

FERVENTE quondam sole, lampadem magna
Ferendam in urbe cogitavit Esopus.
Ergo profectus in vias tulit tædam;
Deûmque templa, porticus, domos lustrans,
Haud aliter agmen ambulantium curat,
Quam si per agros carperet viam solus.
Verna obviam se fert, manuque correpta ;-
« Nollem accidisset tibi severior casus-
“Fac, quod petis, mî cognitum-satis credo
“ Posse reperiri.” At ille ; “Des : virum quæro.”

E. H. MALTBY, 1818.

AUL. PEMB. SCHOL,

SENARII GRÆCI,

PRÆMIO PORSONIANO QUOTANNIS PROPOSITO DIGNATI,

SHAKSPEARE, HENRY VIII. Act 3. Sc. 2.

ܪ

Wolsey. Cromwell, I did not think to shed a tear In all

my

miseries ; but thou hast forc'd me
Out of thy honest truth to play the woman.
Let's dry our eyes : and thus far hear me, Cromwell;
And, when I am forgotten, as I shall be,
And sleep in dull cold marble, where no mention
Of me more must be heard of,—say, I taught thee,
Say, Wolsey,—that once trod the ways of glory,
And sounded' all the depths and shoals of honor,-
Found thee a way, out of his wreck, to rise in;
A sure and safe one, though thy master miss'd it.
Mark but my fall, and that that ruin'd me.

Cromwell, I charge thee, Aling away ambition;
By that sin fell the angels ; how can man, then,
(Though th' image of his Maker) hope to win by't ?
Love thyself last: cherish those hearts that hate thee;
Corruption wins not more than honesty.
Still in thy right hand carry gentle peace,
To silence envious tongues. Be just, and fear not.

, .
Let all the ends thou aim’st at, be thy Country's,
Thy God's, and Truth's; then if thou fall’st, Ο Cromwell,
Thou fall’st a blessed Martyr. Serve the King ;
And,-Pr’ythee, lead me in :
There take an inventory of all I have;
To the last penny 'tis the King's: my robe,
And my integrity to Heaven, is all
I dare now call my own. Ο Cromwell, Cromwell,
Had I but serv'd my God with half the zeal
I serv'd my King, he would not in mine age
Have left me naked to mine enemies !

IDEM GRÆCE REDDITUM.

VOLSEUS CROMUELLO.

1

ΚΡΟΜΥΕΛΛ', εγω μεν ουκ έφην απ’ όμμάτων
δάκρυα βαλεϊν ποτ', ουδ' εν εσχάτω κακού
το σον δ' αληθές μ', οί τε γενναίοι λόγοι,
'νίκησαν, ώστε προς γυναικείος τρέπειν.
νύν ούν τα δάκρυ’ εξομόρξωμεν· συ δε,
Κρομύελλε φίλτατ', ές τόσονδ' άκουέ μου:

'
όταν δε λήθης, ώστε τεύξομαι, τύχω,
κρυφθώ δ' έν υγροϊς' ήδ' αναισθήτοις λίθοις,
ίν' ού λόγος τις, ουδ' εμού μνήμη ποτε
έσται τoλοιπόν δή τότ' έν φίλους λόγους
τoίoυσδε λέξεις: Ταύτ' εμοί παρήνεσε
Βολσείος, αυτός πολυπλάνου τιμής ποτέ
οδούς επελθών, τό, τε κλέους δυσχειμερον
κύμ' έκπεράσας, κάξερευνήσας μυχούς
ος, αυτός αύτω γαίαν ουχ εύρων, όμως