His mihi submotæ, vel si minùs acriter urar,

Quod faciam, superest, præter amare, nihil. Quod superest, facio: teque, ô mea sola voluptas,

Plus quoque, quàm reddi quod mihi possit, amo. Aut ego cum carâ de te nutrice susurro;

Quæque tuum, miror, caussa moretur iter: 20 Aut mare prospiciens, odioso concita vento

Corripio verbis æquora penè tuis :
Aut abi sævitiæ paullum gravis unda remisit:

Posse quidem, sed te nolle venire, queror : Dumque queror, lacrimæ per amantia lumina manant,

Pollice quas tremulo conscia siccat anus.
Sæpe tui, specto, si sint in litore passus :

Impositas tamquam servet arena notas.
Utque rogem de te, et scribam tibi, si quis Abydo
Venerit, aut quæro, si quis Abydon eat.

30 Quid referam, quoties dem vestibus oscula, quas tu

Hellespontiacâ ponis iturus aquâ ?
Sic ubi lux acta est, et noctis amicior hora

Exhibuit pulso sidera clara die ;
Protinus in summâ vigilantia lumina turre

Ponimus, adsuetæ signa notamque viæ.
Tortaque versato ducentes stamina fuso,

Femineâ tardas fallimus arte moras.
Quid loquar interea tam longo tempore, quæris ?

Nil, nisi Leandri nomen, in ore meo est. 40 Jamne putes exísse domo mea gaudia, nutrix ?

An vigilant omnes ? et timet ille suos ? Jamne suas humeris illum deponere vestes;

Pallade jam pingui tinguere membra putes ? Adnuit illa feré : non nostra quòd oscula curet;

Sed movet obrepens somnus anile caput. Postque moræ minimum, Jam certè navigat, inquam;

Lentaque dimotis brachia jactat aquis. Paucaque cùm tactâ perfeci stamina telâ,

An medio possis, quærimus, esse freto. 50 Et modò prospicimus : timidâ modò voce precamur,

Ut tibi det faciles utilis aura vias.

Auribus interdum voces captamus, et omnem

Adventûs strepitum credimus esse tui.
Sic ubi deceptæ pars est mihi maxima noctis

Acta ; subit furtim lumina fessa sopor.
Forsitan invitus, mecum tamen, improbe, dormis :

Et, quamquam non vis ipse venire, venis.
Nam modò te videor prope me spectare natantem :

Brachia nunc humeris humida ferre meis. 60
Nunc dare, quæ soleo, madidis velamina membris :

Pectora nunc juncto vestra fovere sinu.
Multaque præterea, linguæ reticenda modestæ;

Quæ fecisse juvat, facta referre pudet.
Me miseram! brevis est hæc, et non vera voluptas.

Nam tu cum somno semper abire soles.
Firmiùs ô cupidi tandem coëamus amantes :

Nec careant verâ gaudia nostra fide.
Cur ego tot viduas exegi frigida noctes? '

Cur toties à me, lente natator, abes?
Est mare (confiteor) nondum tractabile nanti :

Nocte sed hesternâ lenior aura fuit.
Cur ea præterita est ? cur non ventura timebas?

Tam bona cur periit, nec tibi rapta, via est?
Protinus ut similis detur tibi copia cursûs ;

Hòc melior certè, quò prior, illa fuit.
At citò mutata est jactati forma profundi:

Tempore, cùm properas, sæpe minore venis.
Hic, puto, deprensus nil, quod querereris, haberes;

Meque tibi amplexo nulla noceret hiems. 80
Certè ego tum ventos audirem lenta tonantes,

Et numquam placidas esse precarer aquas. Quid tamen evenit, cur sis metuentior undæ ?

Contemtumque priùs, nunc vereare, fretum? Nam memini, cùm te sævum veniente minaxque

Non minus, aut multò non minus, æquor erat.
Cùm tibi clamabam, Sic tu temerarius esto,

Ne miseræ virtus sit tua flenda mibi.
Unde novus timor hic? quóque illa audacia fugit ?

Magnus ubi est spretis ille natator aquis ? 90

Sis tamen hoc potiùs, quàm quod priùs esse solebas :

Et facias placidum per mare tutus iter.
Dum modò sis idem : dum sic, ut scribis, amemur:

Flammaque non fiat frigidus illa cinis.
Non ego tam ventos timeo, mea vota morantes,

Quàm, similis vento, ne tuus erret amor :
Ne non sim tanti, superentque pericula caussam:

Et videar merces esse labore minor.
Interdum metuo, patriâ ne lædar, et impar
Ducar Abydeno Thressa puella toro.

100 Ferre tamen possum patientiùs omnia ; quàm si

Otia, nescio quâ pellice captus, agas:
In tua si veniant alieni colla lacerti :

Sitque novus nostri finis amoris amor.
Ah potiùs peream, quàm crimine vulnerer isto :

Fataque sint culpâ nostra priora tua!
Nec quia venturi dederis mihi signa doloris,

Hæc loquor ; aut famâ sollicitata novâ.
Omnia sed vereor ; (quis enim securus amavit?)

Cogit et absentes plura timere locus.
Felices illas, sua quas præsentia nôsse

Crimina vera jubet, falsa timere vetat!
Nos tam vana movet, quàm facta injuria fallit:

Incitat et morsus error uterque pares.
O utinam venias! aut ut ventusve paterve,

Caussaque sit certæ femina nulla moræ!
Quòd si quam sciero; moriar (mihi crede) dolendo.

Jamdudum peccas, si mea fata petis.
Sed neque peccabis, frustráque ego terreor istis:

Quóque minùs venias, invida pugnat hiems. 120 Me miseram! quanto planguntur litora fluctu!

Et latet obscurâ condita nube dies!
Forsitan ad pontum mater pia venerit Helles,

Mersaque roratis nata fleatur aquis :
An mare, ab inviso privignæ nomine dictum,

Vexat in æquoream versa noverca Deam?
Non favet, ut nunc est, teneris locus iste puellis.

Hâc Helle periit; hâc ego lædor aquân

110

At tibi flammarum memori, Neptune, tuarum

Nullus erat ventis impediendus amor: 130 Si neque Amymone, nec laudatissima forma

Criminis est Tyro fabula vana tui;
Lucidaque Alcyone, Circeque et Alymone nata,

Et nondum nexis angue Medusa comis;
Flavaque Laodice, cæloque recepta Celæno,

Et quarum memini nomina lecta mihi. Has certè pluresque canunt, Neptune, poëtæ

Molle latus lateri composuisse tuo. Cur igitur, toties vires expertus amoris, Adsuetum nobis turbine claudis iter?

140 Parce ferox; latoque mari tua prælia misce.

Seducit terras hæc brevis unda duas.
Te decet aut magnas magnum jactare carinas;

Aut etiam totis classibus esse trucem.
Turpe Deo pelagi, juvenem terrere natantem:

Gloriaque est stagno quolibet ista minor.
Nobilis ille quidem est, et clarus origine: sed non

A tibi suspecto ducit Ulixe genus.
Da veniam, servaque duos. Natat ille: sed isdem

Corpus Leandri, spes mea, pendet aquis. 150 Sternuit et lumen: (posito nam scribimus illo.)

Sternuit; et nobis prospera signa dedit. Ecce merum nutrix faustos instillat in ignes:

Crasque erimus plures, inquit, et ipsa bibit.
Effice nos plures, evicta per æquora lapsus,

O penitus toto corde recepte mihi.
In tua castra redi, socii desertor Amoris.

Ponuntur medio cur mea membra toro ?
Quod timeas, non est. Auso Venus ipsa favebit:

Sternet et æquoreas, æquore nata, vias. 160 Ire libet tumidas ipsi mihi sæpe per undas:

Sed solet hoc maribus tutius esse fretum. Nam cur, hoc vectis Phryxo Phryxique sorore,

Sola dedit vastis femina nomen aquis? Forsitan ad reditum metuas ne tempora desint,

Aut gemini nequeas ferre laboris onus.

At nos diversi medium coëamus in æquor:

Obviaque in summis oscula demus aquis: Atque ita quisque suas iterum redeamus ad urbes. '

Exiguum, sed plus, quàm nihil, illud erit. 170 Vel pudor hic utinam, qui nos clàm cogit amare,

Vel timidus famæ cedere vellet amor! Nunc malè res junctæ, calor et reverentia, pugnant.

Quid sequar in dubio est. Hæc decet: ille juvat. Ut semel intravit Colchos Pagasæus läson;

Impositam celeri Phasida puppe tulit.
Ut semel Idæus Lacedæmona venit adulter;

Cum prædâ rediit protinus ille suâ.
Tu, quàm sæpe petis quod amas, tam sæpe relinquis:

Et quoties grave fit puppibus ire, natas. 180 Sic tamen, ô juvenis, tumidarum victor aquarum,

Sic facito spernas, ut vereare, fretum.
Arte laboratæ vincuntur ab æquore puppes:

Tu tua plus remis brachia posse putes?
Quod cupis, hoc nautæ metuunt, Leandre, natare.

Exitus hic fractis puppibus esse solet.
Me miseram! cupio non persuadere, quod hortor:

Sisque, precor, monitis fortior ipse meis.
Dummodo pervenias, excussaque sæpe per undas

Injicias humeris brachia lassa meis.
Sed mihi, cæruleas quoties obvertor ad undas,

Nescio quæ pavidum frigora pectus habent,
Nec minus hesternæ confundor imagine noctis,

Quamvis est sacris illa piata meis.
Namque sub Aurorâ, jam dormitante lucernâ,

(Somnia quo cerni tempore vera solent) Stamina de digitis cecidere, sopore remissis:

Collaque pulvino nostra ferenda dedi.
Hic ego ventosas nantem delphina per undas

Cernere non dubiâ sum mihi visa fide.
Quem, postquam bibulis illisit fluctus arenis,

Unda simul miserum vitaque deseruit. Quidquid id est, timeo. Nec tu mea somnia ride :

Nec nisi tranquillo brachia erede mari.

190

200